Chapter twenty-six

Als het liedje afgelopen is, komt Kenny niet meer bij van het lachen.
'Chris kan nog wel een beetje zingen, maar die Ryan joh. Die kan het gewoon echt niet.' Zegt Kenny.
'Yes, I know. Maar het ging nu om de fun, niet om de kwaliteit.' Zeg ik.
'Ja, maar nu gaan we wel echt aan het werk.
'Pff, Kenny, mag ik alsjeblieft nog een dagje vrij? We hebben al zo veel gerepeteerd.' Zeg ik.
'Oke dan.' Zegt Kenny met tegen zin. Ik tover een glimlach op mijn gezicht en Chris, Ryan en ik verlaten zo snel als we kunnen de studio.
'Ik vind dat je prachtig kan zingen hoor, Ry.' Probeer ik zo serieus mogelijk te zeggen. Ryan begint keihard te lachen.
'Geloof je het zelf, Jus?' Vraag Ryan.
'Nee, eigenlijk niet.' Zeg ik.
'Kom op. We gaan weer terug naar het ziekenhuis.' Zegt Chris. Ryan en ik knikken. Wa stappen in mijn auto en ik rijd naar het ziekenhuis. Ik parkeer mijn auto weer op de parkeerplaats en we stappen uit. We gaan het ziekenhuis binnen en gaan naar Selena haar kamer. We gaan de kamer binnen. 'Hey Guys..' Zeg ik, maar ze zijn er niet meer. Er ligt een meisje van, ik denk, een jaar of 11.
'Sorry.' Zeg ik en ik loop de kamer weer uit. Mijn hoofd word helemaal rood. Dan voel ik mijn mobiel trillen. Ik haal mijn mobiel uit mijn broekzak en lees het berichtje. 'Jus, we zijn bij jou huis. x Selena.' Staat er in het berichtje. Chris en Ryan lachen. We lopen het ziekenhuis uit en rijden met mijn auto naar mijn huis. Ik rijd de oprit op en we stappen uit. We lopen naar de voordeur en ik maak de deur open. We gaan mijn huis binnen. 'We zijn er!' Roep is door het huis. We lopen de woonkamer binnen. Iedereen zit op de bank en we gaan erbij zitten. Ik vertel wat er in het ziekenhuis gebeurt is en iedereen lacht. Dan merkt ik dat koning droogkloot er niet is. 'Waar is Chaz?' Vraag ik.
'Hij komt er zo aan.' Zegt Selena. Nog geen minuut later komt Chaz de kamer binnen lopen. Ik kijk naar hem. Mijn ogen worden groot en mijn mond valt open.