Time Turner || Fifteen

August 15th 1983

With an additional four bags, Evelyn sat down on a little terrace. The wicker chairs were painted in different colors and the pillows on the seats were simple black. A content sigh escaped her lips when she ordered her drink and she looked across the street.
A few children were making cardwheels on the pavement and others were hovering a few feet above the ground on little broomsticks. A smile found its way on her face and stayed there when the children mimicked a wizardfight.
She took a small sip from the butterbeer that was just delivered and stared around the street. The brightly bord that hung from a shop a few feet away belonged to Zonko's were she'd spent the extra pocketmoney from her mother and two stores down was where she saw the most beautiful gown that she just had to buy it. Evelyn looked down at the bags by her feet and saw the smooth fabric of the gown. Even though she had no occasion to wear it to, she just couldn't help herself.
Again, Evelyn looked at the street and saw a man in dark colors walking past. 'Severus?' she asked. 'Severus!'
Severus stopped in the street and looked around at whoever outed his name. 'Severus here!' Evelyn smiled.
She waved at him from her seat and saw him compenplaiting his options. Finally, he walked up to her. 'Hey!' she smiled at him. His lips curled up in a polite smile and he sat down on the seat opposite her. 'Are you OK?' he asked her after a slight pause.
Evelyn smiled. 'The sun is shining, why wouldn't I be fine?' she asked him. Severus stared into her hazel eyes with his dark ones. 'Perhaps you were still hurt... Or you were nervous about tonight...' he mumbled.
Evelyn's smile widened. 'Besides the fact that you just reminded me of tonight, I'm perfectly fine, thanks.' Severus looked at her and saw him grin. 'Nervous about tonight, eh?' Evelyn nodded. 'Very,' she sighed. 'Don't be,' Severus said simply. 'Even though you couldn't see that tree hitting you in the face...' Evelyn laughed. 'I think you will be a good teacher,' he finalized. 'Where did you get that from?' she asked him smiling. 'You barely know me!'
Severus laughed shortly. 'A bunch of kids wanted to climb that tree, so you'll know when to stop them,' he said. Evelyn laughed and saw Severus' lips curl up in a light smile. 'Thanks,' she grinned.
They spent the hours talking and Evelyn learned a lot about Severus. He was an only child, went to school at Hogwarts and spent some years teaching. In a reflex she put her hand on his and felt his fingers twitch. 'Are you OK?' she asked him when she saw a sudden sadness in his eyes. Severus nodded curtly. 'I- I have to go,' he said. 'You don't have to...' she tried, but before she could stop him, he stood up and left. Bewildered, Evelyn looked at him while he didn't look back.

~

Met een extra vier tassen, plofte Evelyn op een stoel op een klein terrasje. De gevlochten stoelen waren in verschillende kleuren geschilderd en de kussens waren een in een neutrale zwart. Een tevreden glimlach verliet haar lippen toen ze een drankje bestelde en de straat over keek.
Een paar kinderen waren radslagen aan het maken op de stoep en anderen zweefden een paar meter boven de grond op kleine bezemstelen. Een glimlach trok over haar gezicht en bleef daar toen de kinderen een tovenaarsgevecht nadeden.
Ze nam een klein slokje van het boterbier dat net was neergezet en keek de straat af. Het gekleurde bord dat een paar meter verder hing behoorde tot Zonko's, waar ze het extra geld dat haar moeder had meegegeven had opgemaakt. En twee winkels verder was waar ze de meest prachtige jurk had gezien, dat ze hem gewoon moest kopen. Evelyn keek naar de tassen aan haar voeten en zag de gladde stof van de jurk. Ook al had ze geen gelegenheid om hem naar aan te doen, kon ze zichzelf niet bedwingen.
Weer keek Evelyn naar de straat en zag een man in donkere kleuren gekleed langslopen. 'Severus?' vroeg ze. 'Severus!'
Severus stopte en keek naar wie zijn naam had geroepen. 'Severus hier!' lachte Evelyn.
Ze zwaaide naar hem vanaf haar plaats en zag hem zijn opties overdenken. Uiteindelijk liep hij naar haar toe. 'Hé!' glimlachte ze naar hem. Zijn lippen krulden om in een vriendelijke glimlach en hij nam plaats in de stoel tegenover haar. 'Alles oké?' vroeg hij naar een kleine pauze.
Evelyn glimlachte. 'De zon schijnt, waarom zou ik niet oké zijn?' vroeg ze. Severus staarde in haar hazelkleurige ogen met zijn donkere. 'Misschien was je nog steeds gewond... Of was je zenuwachtig voor vanavond...' mompelde hij.
Evelyns glimlach werd groter. 'Behalve dat je me aan vanavond herinnerd, gaat alles goed, bedankt.' Severus keek naar hem op en ze zag hem grijnzen. 'Nerveus voor vanavond, hè?' Evelyn knikte. 'Heel erg,' zuchtte ze. 'Niet zijn,' zei Severus simpel. 'Ook al kon je niet zien dat die boom je ging raken...' Evelyn lachte. 'Ik denk dat je een goede lerares zou zijn,' besloot hij. 'Hoe kom je daar op?' vroeg ze hem glimlachend. 'Je kent me amper!'
Severus lachte kort. 'Een hoop kinderen wilden die boom inklimmen, dus je weet wanneer je ze tegen kunt houden,' zei hij. Evelyn lachte en zag Severus' mond in een kleine glimlach veranderen. 'Bedankt,' grijnsde ze.
Ze waren uren aan het praten en Evelyn leerde veel over Severus. Hij was een enig kind, zat op Hogwarts op school en gaf nu al een paar jaar les. In een reflex legde ze haar hand op de zijne en voelde zijn vingers trekken. 'Ben je oké?' vroeg ze hem toen ze de plotselinge droefenis in zijn ogen zag. Severus knikte kort. 'Ik- Ik moet gaan,' zei hij. 'Je hoeft niet te gaan...' probeerde ze nog, maar voordat ze hem tegen kon houden, stond hij op en liep hij weg. Verwilderd keek Evelyn naar hem hoewel hij niet omkeek.