Hoofdstuk 4.

Het druppen van smeltend sneeuw maakte me wakker. De struik was lichtjes ontdooid waar ik onder lag. Ik kroop onder de struik vandaan. De sneeuw fladderde naar beneden. Ik rekte me uit. Het werd een lange dag vandaag. Dat voelde ik. Ik had geen richting, geen doel, maar iets zei me dat ik door moest trekken. Ik kon niet terug. Waar zou ik naar terug willen als het kon? Ik had geen terug. Mijn begin was dit bos, voor zover ik me kon herinneren. Ik kon me nog wel vaag iets herinneren van warmte. Warmte die me vasthield. Die me omarmde. Maar dat was nu niet meer. Ik was alleen, heb nog geen soortgenoot gezien. Ik liep de sneeuw in. De sneeuw was lager, of was ik gegroeid? Lopen ging wel makkelijker. Ik had meer kracht in mijn poten. Vol moed stapte ik door. De sneeuw die viel deed me niks, ik kon prima zien en koud had ik het niet. Het bos waar ik in bevond bleef onveranderd. De bomen stonden even dicht op elkaar en waren nog steeds allemaal bedekt met een laagje sneeuw. Toch voelde ik dat er steeds meer dieren om me heen waren. Ik kon ze dan niet zien, ik voelde hun aanwezigheid. Ik zag geen sneeuw meer vallen. Ik hief mijn kop op en zag dat het niet meer sneeuwde. In plaats van grijze wolken zag ik enigszins blauwe lucht. De wolken hadden hier en daar een opening. Sneeuw viel hier en daar van bomen. Dieren ontwaakten zich. Al lieten ze zich niet op de grond zien. Ik zag ze alleen in bomen. Ik schrok ze blijkbaar af. Hoe verder ik doorliep, hoe meer honger ik kreeg. Ik wist niet hoelang ik liep, maar de wolken waren nu helemaal weggetrokken. De zon liet zich zien. Al was hij niet warm genoeg om de sneeuw te laten smelten. Vogels zag ik vliegen, ze vlogen los van elkaar. Een voor een schoten ze ver boven mij. Het waren net zwarte kogels in de blauwe lucht. Voor hen was ik een bruine vlek in de witte sneeuw. Met lopen was ik nog steeds niet gestopt. Mijn maag rommelde. Met mijn neus in de lucht probeerde ik een geur op te vangen. Die vond ik, ik volgde hem. Hierdoor was mijn reactievermogen een stuk minder en kwam het onverwacht toen een vreselijke pijn in mijn nek schoot.