-006- Chapter 1: Raindrops ( Part 5)

Na een lange vermoeide dag inpakken, sliepen Allegretto en Beat tot morgen de grote dag kwam. Nou, Beat kon alleen niet erg goed in slaap komen. Na een paar uren op alle mogelijke manieren proberen te hebben gelegen, geeft hij het op en gaat rechtop zitten.’ Retto, ik kan niet slapen. Ik ben veel te zenuwachtig voor morgen’ zegt hij. Maar Allegretto hoort hem niet, want hij ligt wel aan een tijd te snurken. Beat slaakt een zucht.’ Oh…oké. Dan ga ik wel buiten naar de sterren staren ofzo’.

Eenmaal buiten kijkt Beat vol verwondering naar boven. Maar op zijn gezicht is er een lichte teleurstelling te lezen.’ Ik zie niet zoveel sterren vanavond. Ik denk dat de lichten van de stad het te licht maken om ze te zien’ zegt Beat. Maar toch gaat hij nog even naar boven kijken, en even later gaat hij vermoeid terug naar de Hideout.

Op een klein rots, kijkt Polka uit naar Ritardando. Haar benen gaan mee met het ritme van de wind, die over de rand bungelen. Van de grote eik ernaast vallen continue blaadjes, die net langs Polka weer in de lucht verdwijnen. Solfege ziet Polka zitten en loopt naar haar toe.
’ Polka, daar ben je. Ik vroeg me al af waar je was, toen ik je niet in je kamer zag’ zegt ze lief. Het lijkt alsof Polka niet luistert, en blijft naar de prachtige duizenden lichtjes van Ritardando.
Solfege kijkt ook naar de lichtjes en zegt:’ Ritardando is zeker prachtig s’avonds’. Polka kijkt nog steeds naar de lichtjeszee.’ Denk je dat echt? ‘ zegt ze zacht. Solfege kijkt haar onbegrijpelijk aan.’ Op een of andere manier zag Ritardando er altijd veel mooier uit in mijn herinneringen toen ik nog een klein meisje was’ ging ze verder. Solfege trekt een opgelucht glimlachje.’ Ja meestal lijkt alles altijd veel mooier in onze herinneringen. Maar ik vind het nog steeds even prachtig’ zei ze met half dichte ogen.’ Je krijgt nachtmerries als je te laat opblijft. Kom op, laten we even wat slapen’ zei Solfege, en ze draaide zich om en liep weg. Polka zat met een treurig gezicht nog steeds op de rots te turen naar de stad.’ Is Ritardando echt hetzelfde zoals het altijd al was?’ zei ze droevig.’ Echt?’.’ Nee, het is beslist niet even mooi zoals het was’ zei een mysterieuze stem. Polka schrok zich rot en draaide zich om. Daar stond een jongeman van ongeveer 30 jaar. Met een stijve blik serieuze blik, keek hij ook naar de verlichte stad. Even keek hij naar Polka.’ Jij hebt een hart die de wereld met open ogen ziet, nietwaar?’ zei hij met een stem alsof hij net uit een poëzie boekje is gestapt. Polka stond snel op.’ Wie ben jij? En wat doe je hier zo laat s’avonds nog?’ zei ze geschrokken. Hij keek even weer naar Polka, en keek toen weer naar de lucht, en ging gewoon verder, alsof Polka niets zei.’ Alles in deze wereld, vervaagt samen met de tijd. Het is moeilijk om kalm te blijven en alles op het exacte moment te zien, en te waarnemen’ zei hij. Polka draaide zich om, net zoals de man in de richting van Ritardando, net dezelfde droevige houding.’ Omdat alles stukje bij beetje verdwijnt, merkt niemand meer het verschil’

11:09 PM Paris

Mvr. Chopin zit op haar knieen op de grond, starend naar Frederic’s lichaam. Langzaam stond ze op en zei:’ Alles wat Frederic ziet, is het allemaal maar een droom? Het verschil tussen een droom en realiteit is niet zo groot’. De dokter draaide zich om, met zijn armen ongemakkelijk achter zijn rug.’ Oh? En wat in u zegt dat opeens?’ zegt hij op een nieuwsgierige toon. Mvr. Chopin kijkt naar Frederic.’ Ik heb geen idee. Het kwam zo opeens bij mij op toen ik naar Frederic keek’ zei ze met een kleine trilling in haar stem.’ Dat kan meer waar zijn dan wij denken. Misschien is alles wat Mr. Chopin ziet wel geen droom’ zei de dokter. Frederic’s zus zat stilletjes achterin op de sofa, en luisterde naar alles wat ze zeiden.’ Alleen de individu kan uitmaken wat hij ziet echt is’ ging de dokter verder.’ Omdat zijn ogen zijn gesloten, betekent dat niet meteen dat hij droomt. Enfin, als hij denkt dat de wereld die hij ziet echt is dan….’. De dokter stopte even.’ Is het misschien mogelijk dat hij nooit meer terug in realiteit kan terugkomen’ zei Frederic’s zus.

‘ Wow! Dus jij hebt ook magische krachten, Frederic?’. Polka en Frederic zaten intussen samen op de helling te praten.’ Dat betekent dat je zoals ik bent! En dat betekent dat je ook binnenkort dood gaat’ zei Polka, en de vrolijkheid in haar stem stierf even weg. Frederic zuchtte.’ Dat is waar. Ik ben bang dat dat heel erg waar is’ zei hij. Polka ging weer op haar blije toon verder.’ Dus, wat voor soort magie gebruik jij?’ zei ze nieuwsgierig.’ Oh, heel vele verschillende soorten magie. Uiteindelijk is deze wereld mijn droom’ zei Frederic met een klein glimlachje. Polka sputterde en begon een kleine lachje te vertonen.’ Je bent een vreemde man Frederic’ zei ze lacherig. Frederic keek haar heel erg serieus aan.’ Nee, het is echt waar! Alles om ons heen is een deel van mijn droom. Zelfs jij bent maar een verzinsel in mijn gedachte’ zei Frederic bloedserieus. Polka stopte met lachen en keek hem met ene glimlach aan.’ Oké, als dit een droom is lees dan mijn gedachte’ zei ze.’ Als we in jou droom zijn dan lijkt mij mijn gedachte lezen een makkelijke klus’. Frederic keek haar goed aan en antwoorden:’ Natuurlijk is het. Je zat net te denken dat je jouw magie niet meer voor vreemden wilden gebruiken. Heb ik gelijk?’. Polka’s ogen werden opeens groot. Frederic keek haar meelevend aan.’ Daar kan je niet ongelijk in geven. Niemand vind het leuk om pijn gedaan te worden’ zei hij met een beetje bezorgdheid in zijn stem. Polka was nog steeds even sprakenloos. Even was het stil, en keken ze naar de lucht. Opeens stond Polka op en zei:’ Frederic, ga je met mij mee naar het bos? Ik wil je iets heel erg bijzonders laten zien’ zei ze. Frederic keek haar aan.’ Wil je dat ik met je meega naar het bos? Nu?’ zei hij.’ Ja, omdat je het alleen maar s’avonds kan zien’.