024: ja of nee

Hij glimlacht breed en zijn ogen staan zo hoopvol en gelukkig. In mijn hoofd ga ik de mogelijkheden af. Of ik zeg ja en maak hem nu gelukkig maar laat hem achter als ik sterf of terug naar België moet. Maar als ik nee zeg, breek ik nu al zijn hart en het mijne ook en is ook onze vriendschap weg en dat wil ik ook weer niet. Wat moet ik nu doen? Elke seconde dat ik langer twijfel, wordt zijn glimlach kleiner en kleiner. De blik in zijn ogen doet mij mega veel pij. Ik draai mijn hoofd weg zodat hij de traan die over mijn wang loopt niet ziet. Hij zucht en wil rechtstaan. Ik pak zijn hand en hou hem tegen.
‘Nee Billie, laat het maar.’ Zegt hij met een gebroken stem.
‘Nee luister naar me.’ Hij zet zich terug naast me neer. Hij kijkt me droevig aan en veegt dan de traan van mijn wang. Hij trekt mij tegen zich aan.
‘Ik wil je alleen gelukkig maken.’ Mompelt hij in mijn haar.
‘Ik wil je gaan pijn doen, maar ik kan het echt niet doen.’ Zeg ik met een dikke en gezwollen keel. Hij kijkt me niet-begrijpend aan.
‘De kans is klein dat ik het haal en ik wil het niet nog moeilijker voor je maken als ik het niet haal.’ Leg ik moeilijk uit.
‘Laat me dat maar zelf beslissen.’ Zegt hij zacht.
‘Als je het niet haalt dan hebben we tenminste al een mooie tijd samen gehad. En ik zal bij je zijn. Maar ik zal ook voor je vechten. Je zal het halen.’ Ik zie hoe een traan ontsnapt uit zijn droevige ogen. Ik kus de traan zachtjes en proef de zoute smaak. Ik leg mijn hoofd voorzichtig op zijn schouder. Na een minuutje stilte fluister ik zachtjes in zijn oor: ‘Ja.’