Vertrouwen - 35

“Wat komt die hier doen?”, vroeg ik verbaasd. Ik stak mijn arm uit, zodat de valk er op kon landen. Niet veel later voelde ik inderdaad de klauwen van de valk op mijn arm. “Die brief moet voor mij zijn, anders zou de valk niet naar mij toe komen, maar proberen de admiraal te bereiken. En het verbaasd me dat hij me herkent. Kunt u de brief even nemen en aan mij geven?”
“Natuurlijk”, knikte Yue, en niet veel later stopte ze de brief in mijn hand. Ik zwaaide met mijn arm, en de valk vloog weg. “Nu kun je niet meer antwoorden”, zei Yue verbaasd.
“Oh, juist”, schrok ik. “Kunt u misschien iemand vragen op de schepen te gaan zeggen dat ik een valk nodig heb als ik mijn antwoord heb geschreven?”
“Als je betrouwbaar bent wel”, lachte Yue.
“Oké”, grinnikte ik, hoewel ik me nog steeds wat zorgen maakte.

Yue bracht me naar mijn kamer en zette me op mijn bed. De brieven legde ik naast mijn kussen.
“Vind je het erg als ik je alleen laat?”, vroeg ze. “Ik heb Yle nog nooit zo lang alleen bij Sokka gelaten.”
“Ga maar”, glimlachte ik. Ik vond het best wel grappig om me te bedenken dat echt alle moeders zo reageerden als het om hun kinderen ging.