Vertrouwen - 33

Eindelijk voelde ik hoe ik weer werd opgetild, en werd weggedragen. Gelukkig. Ik kon niet ontkennen dat dit echt eng was geweest, hoewel ik nog steeds zenuwachtig was voor wat uiteindelijk de uitkomst zou zijn. Toen ze me weer op de grond hadden gezet, zeiden ze:
“We laten je alleen, en verwittigen de prinses dat ze je terug mag omkleden. Zeg haar dat ze, als jullie klaar zijn, onze leerling moet halen. Hij zal jullie terug overzetten met het bootje, de rest moeten jullie zelf doen. En hij zal haar een brief geven met enkele instructies.”
“Oké”, zei ik. Ik hoorde hoe ze op een deur klopten, en weer door een andere deur terug verdwenen. Niet veel later kwam iemand binnen.
“Hallo, Lizzie”, zei ze. Het was Yue. Ze begon me meteen los te maken van de plank waarop ik zat.
“Oef”, zuchtte ik opgelucht, toen ik weer rechtstond. Ze haalde de plank weg en zette weer een stoel achter me neer. Ik moest weer gaan zitten, en ik merkte dat ze met mijn haar begon. “Hè, jammer, moet dat echt? Ik denk juist dat ik er zo mooi uit zag.”
“Je zag er ook mooi uit”, zei ze vriendelijk. “Maar de mensen mogen niet weten dat dit de ceremoniële haardracht is. Bovendien zitten er een paar spelden in die speciaal voor de ceremonie zijn. Maar als je wilt doe ik het een andere keer misschien nog wel eens opnieuw.”
“Graag”, glimlachte ik.
“Goed”, zei ze. “Sta maar weer op.” Ze kleedde me weer uit en terug helemaal aan.
“Ze zeiden me dat u hun leerling moest vragen ons met het bootje over te zetten, en dat we de rest alleen moeten doen.”
“Oké”, zei Yue. “Ik ga hem even halen. Ik ben dadelijk terug.”