Vertrouwen - 32

“De prinses heeft blijkbaar goed werk geleverd”, hoorde ik één van hen zeggen.
“En best snel ook. Meestal duurt het langer”, stemde iemand anders in. Ik was doodsbang. Blijkbaar zagen ze mijn blik, want iemand zei:
“Rustig maar, juffrouw. Als je hier niet met slechte bedoelingen bent hoef je niet bang te zijn.”
“Oké”, fluisterde ik.
“We gaan zodadelijk naar binnen. Je zit op die plank omdat je niet zelf binnen mag lopen. Als we binnen zijn mag je geen enkel geluid meer maken, wat er ook gebeurd. Je hoeft niet bang te zijn dat je valt, je bent stevig vastgemaakt. Verder mag je ook geen enkele beweging meer maken als de plank eenmaal binnen op de grond ligt.”
“Oké. Maar ik mag toch nog wel ademen hé? Ik bedoel, als mijn buik op en neer gaat …”
“Dat is de enige toegestane beweging, mag je mag het niet overdrijven.”
“Oké”, zei ik.
“Goed, we zijn zover.” Ik voelde hoe ze de plank optilden. Ik werd weer doodsbang, maar ik liet niets merken. Nu begreep ik waarom Yue zie dat die halsband me kon helpen: als ik moe werd hoefde ik mijn hoofd niet zelf recht te houden.

Het was er inderdaad warm. Ik zat muisstil, zoals me was opgedragen. Af en toe hoorde ik een van de geestelijken mompelen. Het leek echt een eeuwigheid te duren, en ik viel bijna in slaap. Ik waardeerde al die vervelend banden steeds meer, ik hoefde er niet op te letten dat ik niet per ongeluk bewoog.