A friend.

Alice’s ogen werden groter, haar sierlijke vingers gleden over mijn wangen. Mijn tranen glinsterden in het maanlicht. Ze keek me met grote ogen aan en ik keek al even verbaasd terug. Vampiers konden niet wenen, dat was onmogelijk.
’Kom terug.’ Alice ging recht staan en stak haar hand naar me uit. ’We zullen samen je verleden ontrafelen.’
Ik keek met een waterige glimlach naar haar op. Voor het eerst in een hele lange tijd voelde ik me geliefd. Alsof mijn bestaan ertoe deed. Haar hand greep de mijne vast en voor ik het wist, stond ik recht en lagen haar magere armen rond me heen.
’Kom. Carlisle-‘
‘Nee! Ik kan niet teruggaan!’ Ik schudde haar armen van me af en zette een stap naar achter. Ik durfde haar niet te zeggen waarom. Zou ze nog steeds hier staan als ik zei dat ik nu al gevoelens had voor haar broer, dat ik het niet aankon dat hij totaal andere gevoelens had voor mij?
’Ik ga beter naar huis, ik wil jullie niet tot last zijn.’ Ik draaide me met een zucht om en meteen greep Alice me bij mijn schouders.
’Dawn. Ik denk dat het tijd wordt dat je Jasper ontmoet. Jullie hebben veel te ontdekken.’
Onwillekeurig dacht ik aan het visioen dat ze daarnet had gezien. ’Is dat wat je daarnet had gezien?’
‘Het enige wat ik je kan verzekeren is dat alles goed zal eindigen.’ Ze glimlachte weer naar me en trok me mee richting het huis van de Cullens. We liepen langzaam, op een menselijk tempo. Het gaf ons de tijd om te praten. Het ging haast vanzelf. Alice was de vrolijkheid zelve. Ze praatte als aan een stuk door, geen enkele aarzeling in haar woorden. Ze praatte haast zo sierlijk als ze liep. Het was onmogelijk te denken dat ze een vampier was, in mijn ogen leek ze meer op een elfje.
Het leek alsof elke stap meer moeite kostte, hoe dichter we het huis naderden, hoe moeilijker het werd rustig te blijven. Alice kneep zachtjes in mijn hand en liet me dan weer los.
Zodra we voor de deur stonden, klaar om naar binnen te gaan, leek het alsof mijn knieën het gingen begeven. De gedachte om naar binnen te gaan en Jasper te trotseren, was moordend.
’Alles komt goed,’ zei Alice. Ze gooide de deur open en danste naar binnen. Er was haast geen andere manier om het te beschrijven. Elke stap die ze zette was vederlicht, ze leek haast een ballerina. Het leidde me een beetje af en ik volgde haar naar binnen. Ik kneep mijn ogen toe, klaar om het gevoel, dat elk moment zou kunnen opzwellen, tegen te houden. Toen dat niet gebeurde keek ik verbaasd op. Zeven paar ogen keek me vriendelijk aan. Misschien zou het niet al te erg worden.