-48-

"Eigenlijk is dat verboden maar oke, omdat jullie het zwaar hadden mag het" zei de dokter. Hij haalde de verpleegster.
"Waarom eigenlijk?" vroeg ik. "Ik wil je iets vertellen" zei Harry en keek me aan. Zijn ogen leken bezorgd.


"Wat is er dan?" vroeg ik bang. Ik voelde de tranen weer omhoog komen. Harry opende zijn mond om iets te zeggen maar hij werd onderbroken toen de dokter en verpleegster naar binnen liepen. "Hallo daar, ik help je even om het bed op te komen" zei Robbin. Ze reed me naar het bed naast Harry en tilde me erin. Ze trok de deken over me heen en liet ons alleen.

"Ik en de band moeten weer ehh" zei hij. Harry keek me diep in mijn ogen aan. Daarna keek hij weer naar het plafon. Mijn bed stond bijna tegen Harry's bed aan. Hij greep mijn hand langzaam vast. "Ik en de band moeten over anderhalve maand weer verder gaan" ik kon in zijn stem de pijn horen. "W-waarom?" vroeg ik verdrietig, maar eigenlijk wist ik wel waarom, het is een band. Het was even stil. Hij draaide zijn hoofd richting mij en keek me diep in de ogen aan. Ik zag dat er een traan over zijn wang liep. Drupte op het matras en verdween op het beddengoed. Zo hebben we elkaar lang aangekeken. Langzaam voelde ik mijn ogen zwaar worden en viel in slaap. Het enige wat ik nog hoorde was: "Slaap lekker."



de volgende dag

Langzaam werd ik wakker. Ik wreef in mijn ogen. Langzaam gingen ze open. Ik zag tot mijn grote schrik dat ik inslaap was gevallen hand in hand met Harry. Hij lag nog te slapen. Wat zag hij er toch lief uit als hij sleep. Opeens schoot me iets te binnen. De woorden van wat hij gisteren nog zei. De woorden van: ik en de band moeten verder, en, dat ik hem misschien nooit meer zal zien. De tranen kwamen weer terug. Ik keek naar het plafon om te zorgen dat de tranen niet weg konden. Langzaam werd Harry wakker. Ik keek weer naar hem. "Goede morgen" zei ik blij, maar tegelijk weer verdrietig. Vandaag waren we weer een dag verder totdat ze zouden vertrekken. "Wat is er" vroeg Harry zacht en hees. "Niks hoor" loog ik. Hij keek me serieus aan. "Zeg het me Iris" zei hij. "Oke, nou ja, het is gewoon, je gaat alweer over anderhalve maand weg, en ehh" zei ik zachtjes, "Ik wil niet dat je gaat, ik kan niet zonder je."
"Ik kan ook niet zonder jou" zei Harry lief en zijn mondhoeken krulde omhoog. Zijn greep werd sterker en hij keek me aan. De vlinders in mijn buiken gingen te keer.