Chapter Twenty-One,

Elise's pov

De boot komt de haven binnen en ik kijk of ik iemandd zag. Rosanne en Alexandra zouden me ophalen. Maar ik zie ze nergens. Ik loop naar mijn spullen en neem ze mee als de boot stil ligt. Het bruggetje staat klaar en ik loop de boot af. 'Elise!' hoor ik en ik draai me om. 'Roos! Alex!' mijn zussen waren er. Ik geef ze een knuffel. 'We hebben je gemist. Hoe was het?' Ik glimlach en begin te vertellen terwijl we naar huis gaan. 'En toen gebeurde er iets niet leuk.' zei ik aan het eind. Ze hadden bijna gegild toen ik over Harry vertelde. 'Mam en Johan waren er opeens.' 'Wat?!' schreeuwt Alex hard. 'Hoe wist ze waar je was?' Ik haal mijn schouders op. 'Geen idee. Maar ze ging al snel weer weg.' 'Hoe heb je haar weg gekregen?' vraagt Roos nieuwsgierig. 'Heel simpel. Stap achteruit, deur dicht.' Alex begint te lachen. 'Hoe gaat het nu met haar dan?' vraagt ze opeens bezorgd. 'Ze is geblondeerd. Ze heeft een plastic gezicht en die Johan lijkt nog altijd een zombie.' 'Elise, ze is nog altijd je moeder.' zegt Alex. 'Ja, dus?! Die van jou ook!' zeg ik snel terug. Ze zei niets meer. Het was altijd al haar zwakke punt: over mam praten. Ze hield nog van haar. Voor mij was ze gewoon een vage kennis van plastic. Ik ben dan nog wel de jongste en heb de minste herinneringen van haar toen ze nog 'normaal' was, maar ik heb het allemaal bewust meegemaakt. Niemand zei meer iets. Ik zucht en kijk naar de armband. Het prachtige bedeltje het een H schijnt in de zon. Die andere ook wel, maar ik blijf naar de H staren. Ik mis hem. Ik mis OneDirection. Rosanne stopt de auto voor haar huis. We stappen uit. Shit, ik ben weer thuis.