|9|

Kalm aan smeerde ik een broodje. Ron zat zich tegenover me vol te proppen, ik snapte niet dat hij zoveel kon eten in de ochtend, ik zou na drie broodjes al misselijk worden.
We hadden Harry en Hermione in de Commen room achter gelaten. Ze waren an het discusseren. Toen ik langsliep gingen ze fluisteren dus zou het wel over mij gaan. Eigenlijk weet ik dat wel zeker.
Met kleine hapjes at ik langzaam mijn broodje op terwijl ik met ongeloof naar Ron staarde. Natuurlijk was ik het wel gewend dat hij zoveel at, maar nog steeds vond ik het ongelofelijk dat hij nou nooit eens vol zat.
'Waar blijven ze?' mompelde Ron met zijn mond vol.
Op dat moment kwam Hermione naast Ron zitten en Harry naast mij.
'Niet met een volle mond praten Ronald!'
Ron kauwde door en slikte snel.
'Waar bleven jullie nou?'
Hermione keek naar Harry.
'We moesten iets bespreken.' vertelde Harry.
Ron begon nog te vragen waarover, maar keek lichtelijk geïrriteerd toen hij geen antwoord kreeg.

Met Slytherin zaten we bij DADA, Defence Against the Dark Arts, dat is alsof je wilt dat er ruzie komt.
Professor Snape gaf dit jaar DADA, iets wat hij al wou sinds mij eerste jaar, en waarschijnlijk daarvoor ook al.
Hermione had er zo te zien zin in, haar ogen waren makkelijk af te lezen in zulke gevallen. Ze had mijn boek goed doorgelezen maar wou hem nog wat langer houden, wat ik goed vond.
Laatste jaars hadden verteld dat non verbale spreuken moeilijk waren en het niet iedereen lukte, wat betekende dat Snape weer ging zeuren tegen de klas, zoals hij ook altijd al deed bij Potions.
Terwijl de laatste leerlingen gingen zitten begon Snape zijn verhaal.
Ik staarde wel naar hem naar lette niet echt op. Hij begon te vertellen over de non verbale spreuken.
Ik richte me na een paar minuten op het boek wat voor me lag.
'Juffrouw Soulister, aangezien u mijn les zo interessant vind, welke spreuk zou u voorstellen om mee te beginnen?'
De klas was stil en keek me aan.
'Wingardium Leviosa?' vroeg ik zacht, dat was een makkelijke spreuk.
Professor Snape wees naar mijn boek.
'Gaat u gang Juffrouw Soulister.'
Ik zuchte onhoorbaar en pakte mijn wand.
Ik wees op mijn boek en sprak de spreuk in mijn gedachten uit.
Het boek zweefde langzaam omhoog en bleef op een kleine hoogte zweven.
De meeste Gryffindors klapte.
Ik liet het boek weer op de tafel zakken en keek Snape aan.
Hij liet geen emotie zien.
'Tien punten voor Gryffindor.' was het enige wat hij zei.
Daardoor sierde een klein glimlachje mijn gezicht.