Hoofdstuk 3.

Al snel voelde ik dat ik takken aan het weg slaan was. Onder de berg sneeuw was een hol. Ik groef als een gek. Een paar takken vielen naar beneden. Ik kon horen dat er allemaal dieren zaten. Ik dook met mijn kop in het gat. Met opgezette tanden beet ik in het rond. Met mijn poten probeerde ik het gat breder te maken. Grommend en bijtend viel ik aan. Ik had beet. Met mijn klauw had ik een konijn te pakken. Het was een kleintje. Een jonkie. Deze was niet snel genoeg. In een flits haalde ik hem uit het gat en beet hem dood.
Ik slenterde weer verder. Mijn honger een beetje gestild. De sporen die ik achterliet in de sneeuw waren rood. Ik had geen idee waar ik naartoe liep, mijn poten liepen en liepen maar. Ik wist wel dat de stappen steeds vermoeiender werden. De sneeuw was nog steeds even hoog en mijn poten nog steeds even kort. Maar ik moest doorzetten. Water, ik had water nodig. Maar waar vond ik dat nou? Een vijver was ik nog niet tegen gekomen. En áls ik een vijver vond, was die dan niet bevroren? Ik hief mijn kop weer op, zoekend naar wat de dorst kon lessen. Ik vond echter niets. Het spoor dat ik maakte waren geen stapjes meer, maar het schuiven van mijn poten door de sneeuw. Alsof een of ander dier meegesleept was. Het werd nu toch wel koud. Mijn poten waren doorweekt. Maar ik kon nu niet stoppen. Niet midden in de sneeuw.
Toen mijn hoop bijna verloren was zag ik het, iets wat op een vijver leek. Ik versnelde mijn pas, en ja, het was een vijver. Een kleintje, dat wel. Er lag een dun laagje ijs op. Ik duwde er wat op met mijn poot. Het water was koud, maar dat kon me op dat moment niks schelen. Mijn poten waren toch al doordrenkt. Ik dronk. Terwijl ik dronk spoelde het bloed rondom mijn bek weg. Nadat de dorst gelest was, vond ik een plekje onder een struik, waar ik meteen in slaap viel.