Chapter eighteen

Even later komt mijn moeder de woonkamer binnen. 'Justin, er zijn 2 jongens voor je.' Zegt mijn moeder.
'Laat ze maar binnen.' Zeg ik. Nog geen minuut later komen Chaz en Ryan de woonkamer binnen.
'Hey.' Zegt ze tegelijk.
'Hebben jullie het nieuws gezien?' Vraagt Chaz aan mij en Chris. We knikken.
'Echt niet normaal. En Selena ging al helemaal door het lint. Ze denkt dat je haar nu echt haat.' Zegt Ryan.
'Dat ook nog? Ik haat haar helemaal niet. Ik wil ook helemaal geen ruzie met haar.' Zegt ik met tranen in mijn ogen.
'Het komt wel goed.' Zegt Ryan.
'Houd daar nou eens mee op! Iedereen zegt dat het wel goed komt! Maar hoe dan?! Het komt gewoon niet meer goed!' Zeg ik, terwijl er tranen over mijn wangen rollen.
'Justin..' Zegt Chaz, maar ik onderbreek hem.
'Niets te Justin! Laat me met rust!' Schreeuw ik. Ik verlaat de woonkamer en loopt naar de voordeur en verlaat het huis. Ik ren naar een grasveld in de buurt en laat me huilend op mijn buik in het gras vallen. Waarom is leven zo moeilijk? Waarom moet ik ruzie hebben? Ik wil helemaal geen ruzie hebben. En ik wil ook niet meer beroemd zijn. Allemaal roddels, ik haat het! Dan voel ik een hand op mijn rug. Ik kijk wie het is. Het is Ryan. Ik ga snel recht op zitten en knuffel hem zo snel als ik kan. Dan zie ik allemaal flitsen. De flitsen komen van alle kant, maar het kan me niets meer schelen. 'Ik kan het niet meer Ryan.' Zeg ik tegen Ryan.
'Ik weet dat je dit niet wilt horen, Justin. Maar het komt wel goed, geloof me.' Zegt Ryan en hij verstevigd even zijn greep.
'En nou opflikkeren met al die camera's!' Roept een bekende meidenstem. Al het geflits houdt op.