058~

Ik merkte dat ik over het nieuwe hekken heen sprong dat Simone onlangs had laten plaatsen, ik liep door het bos; ik voelde het door de aarde die tussen mijn tenen zat. Ik liep door, ik wist zelf niet eens waarheen, ik wist alleen dat ik het bos inliep, steeds dieper, doordat er minder licht om me heen was. Ik wou niet meer lopen, ik wist dat het geen zin had, ik wist dat mijn lichaam uitgeput was. ik had amper adem, steken in mijn milt, maar mijn lichaam wou niet stoppen. Ik struikelde en bleef liggen. ik weet niet hoe lang ik daar bleef liggen, het deed er ook niet toe. Ik verloor alle besef van tijd. Toen mijn adem weer rustig werd, en het zweet begon te verdampen, merkte ik pas hoe koud het 's morgens in de zomer was. Ik krulde me op in een bolletje, tegen een oude Eik, met mijn hoofd op een hoopje varens. ik wist niet hoe lang ik wou blijven zitten, hoe lang ik bleef zitten. Het maakte me niet meer uit. Ik had niets meer over. Ik hield van Tom, het was me gisteren doorgedrongen toen we samen op bed lagen, ik in zijn armen. Het voelde veilig, en toen wist ik wat ik eigenlijk al een hele tijd wist, maar wat nog niet tot me door gedrongen was. Hoeveel ik eigenlijk van tom Hield. Maar nu, nu was het anders. Tom had niet van mij gehouden, hij wou gewoon winnen met de weddenschap, hij wou geld verdienen, hij hield van een ander meisje, Monika. de Deo die hij toen had gekocht, was slechts een afleiding. Elke herinnering aan Tom deed pijn, maar niet allen Tom. Ook BIll, hij had me verraden, ik had hem vertrouwd, en hij was net zoals Tom; meer uit op geld dan op vriendschap of liefde. Ik kon zelf niet meer aan Tokio Hotel denken, waarvan Tom en Bill eigenlijk het gezicht waren. Ik kon hen niet meer aan, ik moest mijn leven zonder hen leiden, en dat zou heel erg veel tijd kosten. Tijd, tranen, pijn... maar het zou het waard zijn, ik zou Bill of Tom nooit nog in de ogen moeten kijken, nooit naar hun verontschuldigingen moeten luisteren. Ik zou hier sterker van worden, ik zou eruit leren... en ik zou nooit van mijn leven nog een jongen vertrouwen.