056~

Tom Liet me toch los, en gelukkig maar, ik zou niet eens willen weten hoe Simone zou gereageerd hebben als ze wist dat Tom en ik samen gedoucht hadden. Zoals hij vroeg, begon ik dus maar met popcorn maken, zoals een braaf meisje. En terwijl die opstond, zocht ik een paar films uit die ik nog niet gezien had, mooi op stapeltjes gelegd per genre. Ik keerde de halve keuken ondersteboven om een mooie glazen kom te vinden die groot genoeg was voor alle popcorn -omdat ik wist dat ze die hadden, alleen wist niet waar Simone dat verduivelde ding wist te verstoppen.- en hoopte dat Simone niet al te boos zou worden op de jongens omdat ze zo slordig waren. Iets wat soms wel eens gebeurde; ik zocht iets, keerde het huis bijna om en gooide alles uit de kasten, en achteraf gaf Simone een preek van hier tot in tokio... tegen Bill en Tom, met de constante herhaling dat ze toch oud genoeg waren om hun rommel zelf te leren opruimen. Ik wist dat ik me dan beter een halfuurtje -of toch de tijd die ze nodig hadden om op te ruimen- uit hun buurt bleef. Ik glimlachte terwijl ik de kom uit haalde en de popcorn eruit goot. Boven hoorde ik dat het water stopte met stromen, dus het zou niet zo heel lang meer duren voor Tom hier weer beneden zou staan, en ik hoopte voor Bill dat hij dat ook deed, want ik kon er niet echt goed tegen om alleen te zijn. Ik was een groepsmens, toen nog.
Na een kwartier was tom nog steeds niet beneden, net zoals Bill, maar toch dacht ik dat ik al mensen op de trap gehoord had. ik had de kom met popcorn nog in mijn handen en liep zachtjes naar de gang, net voor ik de deur open wou trekken -ze was open op een kier- hoorde ik de stemmen van Tom en Bill. 'Kom op, Bill, ik weet dat je me al de hele tijd probeert te ontwijken. Je bent me geld schuldig, jochie.' zei Tom opgewekt. Sinds wanneer gaf Tom geld aan bill, en sinds wanneer kon die laatste het niet terugbetalen. 'Hoeveel?' vroeg bill met een zucht, het was dezelfde zucht die hij al een paar weken liet horen.