015

Ik hoorde een hoop gekraak aan de lijn en daarna werd de verbinding verbroken. ‘Gerard nu ben ik echt bezorgd.’ Mompelde ik. ‘Waarom, Amber kan toch gewoon bij een vriendin zijn?’ zei Gerard terwijl hij een hap van zijn pizza nam. ‘Ja dat kan, maar waarom deed de verbinding dan zo raar? En iets in me zegt dat er meer aan de hand is.’ Zei ik. ‘Zet je gevoel op zij, je dacht dat we de eerste wedstrijd zouden winnen en die verloren we ook. En daarbij komt, haar telefoon kan gewoon in haar broekzak zijn gaan bellen of zo, dat gebeurd vaker.’ Zei Gerard en hij haalde zijn schouders op. Oke die zit. ‘Oke nu je het zo zegt klinkt het wel logisch.’ Zuchtte ik en ik nam een hap van mijn pizza. ‘Weet ik.’ Zei hij met een grijns. Stomme sukkel dat het is.

‘Mag ik je laptop even lenen?’ vroeg Gerard terwijl we een of andere rare film aan het kijken waren. ‘Zolang je er niet weer cola overheen gooit.’ Zei ik en ik schoof mijn laptop in zijn richting. ‘Nee dat zal deze keer niet gebeuren, ik heb nu namelijk Fanta.’ Zei Gerard grijnzend. Ik schudde mijn hoofd en keek verder naar de film, die echt nergens over ging.

‘Lionel help me!’ gilde Amber. Ik zag haar staan, de paniek stond in haar ogen. Ik wou naar haar toe gaan maar ik was versteend. Ze ging steeds verder bij me weg. Tranen stroomden over haar wangen en langzaam vervaagde ze. Toen was ze weg. Ze was weggenomen uit mijn leven, voorgoed.

Ik schoot overeind en veegde het zweet van mijn voorhoofd af. Ik keek op de klok en zag dat het al bijna half twaalf was. Ik keek om me heen maar Gerard was nergens te bekennen. Mijn blik viel toen op een papiertje wat op de tafel lag. Ik heb je auto mee, haal je morgen om negen uur op. Ik vond het zonde om je wakker te maken. Ik houd van je allerliefste Lionel. NOT. X Gerard. Die gast is ook echt gestoord. Amber was nog steeds niet thuis gekomen, dus ik pakte de laptop en ging wat surfen op het internet. Ik zou wachten tot dat ze thuis zou komen.

Ondertussen was het al bijna half één. Ik onderdrukte een gaap en klapte mijn laptop dicht. ‘Wacht, zag ik daar nou iets over mezelf staan?’ mompelde ik. Altijd als ik iets met mijn naam zag staan moest ik het lezen. Ik deed mijn laptop weer open en wachtte geduldig totdat hij weer geladen was.

Vriendin van Lionel Messi in het ziekenhuis

Amber, de vriendin van Lionel Messi is vanmiddag met spoed opgenomen in het ziekenhuis. Ze was aan het wandelen toen ze plotseling aangereden werd. Van de dader ontbreekt elk spoor. Er wordt vanuit gegaan dat het een bewuste aanval was, gezien de plaats waar het ongeluk plaats heeft gevonden. De toestand van Amber is slecht, zeer slecht.

Ik zat vol verbazing naar het scherm te staren. Amber, mijn meisje. In het ziekenhuis! Ik rende nar buiten en wou in mijn auto stappen. FUCK! Gerard heeft hem mee! Waarom moesten wij nou weer normaal willen doen en maar één auto hebben. Ik probeerde hem te bellen maar het duurde een eeuwigheid voor hij eindelijk op nam. ‘Met Gerard.’ zei hij slaperig. ‘Gerard, kom nu hier heen! Amber ligt in het ziekenhuis, schiet op!’ gilde ik. De lijn werd direct verbroken, hopelijk schiet hij een beetje op!

‘Door rijden!’ riep ik terwijl Gerard voor het stoplicht stond. ‘Rustig aan vriend, anders lig je zo bij Amber op de kamer.’ Zei Gerard en hij gaf vol gas. ‘Hoe wist je het trouwens?’ vroeg Gerard terwijl hij het parkeer terrein van het ziekenhuis op reed. ‘Via het internet, ik snap niet dat ze mij niet gebeld hebben.’ Zei ik gefrustreerd en ik rende de auto uit. Ik sprintte het ziekenhuis in en ging naar de receptie. ‘Waar ligt Amber?!’ gilde ik. ‘Kamer 268, meneer Messi.’ Zei de receptioniste. Ik rende er vandoor zonder ook maar iets te zeggen. Ik drukte haastig op het knopje van de lift maar het duurde een eeuwigheid voordat hij kwam, en op dit moment heb ik geen eeuwigheid de tijd. Ik besloot om via de trap te gaan. Ik rende de trappen op, een zware klus. Gelukkig ben ik een voetballer en heb ik tenminste een goede conditie. Eindelijk boven aangekomen rende ik de gang op en botste tegen iemand aan die uit de lift kwam stappen. Het was Gerard. ‘Ja de lift kwam net toen jij weg rende.’ Zei hij en hij keek me nonchalant aan. ‘Nou kom op.’ Riep ik en we zochten Amber haar kamer. Na een paar minuten vond ik hem en ik vloog naar binnen. ‘Meneer hier mag u niet zijn! Het is nu geen bezoekuur.’ Zei een zuster. ‘Het is mijn vriendin, laat me!’ riep ik en ik duwde de zuster aan de kant. Ik ging naast het bed van Amber staan en zag de blauwe plekken die haar gezicht bedekten, haar mooie gezicht. ‘Amber.’ Fluisterde ik met een gebroken stem en de tranen drupten langzaam over mijn wangen. ‘Lionel. Ik, ik.’ Mompelde Amber en haar ogen sloten langzaam. Daarna klonk er een schelle, eentonige piep.