Proloog.

Het moment dat ik voor het eerst licht zag, was voor mijn moeder het pijnlijkste moment in haar leven. Fysiek en mentaal. Niet alleen was de geboorte voor haar pijnlijker dan gemiddeld, ze moest me afstaan. Achterlaten in het bos. Diep in het bos, want ik mocht de weg niet meer terug vinden. Maar hoe kon ze? Een baby, waar ze negen maanden op gewacht had. Er was haar gezegd dat de laatste keer dat zoiets was voorgekomen, 100 jaar geleden was. Dat moest dan kloppen, volgens de legende. Eens per 100 jaar. Maar waarom ik? Waarom niet ieder ander kind? Ik weet trouwens niet beter, het enige wat ik me kan herinneren is dat vrij direct na ik voor het eerst licht zag, ik op iets kouds werd neergelegd. Sneeuw. Ik kon niet zachter neergelegd worden, de handen die me loslieten trilden. Het laatste wat ik hoorde waren twee paar voeten die wegliepen. Twee paar voeten die me achterlieten, een baby, moederziel alleen, in de koude sneeuw, diep in het bos.