- 032.

Louis Tomlinson.
'Louis?' Haar zachte stem vulde de kamer en ik keek naar haar op. De rest van de jongens waren allemaal al naar bed gegaan, maar slapen leek er voor mij nog even niet in te zitten. Mijn gedachte waren overspoeld door verdriet dat ik haar niet geholpen had en woede dat die klootzak haar zo had behandeld. Medelijden schoten door mijn gedachte toen ik haar zag staan. Ze had grote wallen onder haar ogen, haar haar zat door de war en haar ogen stonden vol verdriet en spijt.
Samen met de jongens had ik besloten dat ze bij ons zou blijven. De hele tour, waar we ook zouden gaan. We zouden voor haar klaarstaan, haar helpen door moeilijke tijden en proberen haar op te vrolijken waar het maar kon. Soms kon ik de jongens wel schieten, maar op de manier hoe ze met deze situatie zijn omgegaan, zou ik ze nooit meer kwijt willen. Ze zijn de beste.
'Ik kan niet meer slapen, mag ik bij je komen zitten?' Meteen knikte ik en klopte ik op het kleine stukje bank naast me. Ik kon het niet laten om even naar haar te kijken, hoe ze liep en eerlijk gezegd was het meer strompelen dan lopen. Echt, als ik die zak ooit nog een keer zou zien.. ze wandelde naar de bank toe en ging toen zitten. De bank veerde niet eens naar beneden, toen ze zat en ik keek haar even aan. Ze was flink vermagerd – niet dat ze dik was, dat was ze nooit geweest ook – maar ze leek nu in de buurt te komen van gevaarlijk ondergewicht, iets waar ik me ook wel zorgen over kon maken.
'Waarom kan je niet slapen?' vroeg ze nu, nadat ze een poosje stil naast me had gezeten en mee had gekeken naar de serie die zich afspeelde op de veelste kleine televisie. Ik haalde langzaam maar zeker mijn schouders op. Ik wist niet of ik haar wel moest gaan vertellen dat zij de reden was dat ik niet kon slapen, dat ik mezelf er nog altijd van beschuldigde dat ik niks doorhad. Dat ik alleen medelijden had met mezelf.
'Gewoon, ik ben niet zo moe denk ik.' mompelde ik zachtjes, terwijl ik haar nog even aankijken. Ik wist niet of ik dit wel moest doen. 'Hoe voel je je?'
Haar ogen schoten direct naar de mijne en ik wist meteen dat ik er fout aan had gedaan om het haar uberhaupt te vragen. Ze was een hoopje ellende om het zo maar even te noemen en ik had – onbewust – het haar nog even duidelijk gemaakt ook. Ze keek me diep en lang aan en ik zag hoe ze langzaam iets dichter naar me toe kroop. Ik hing wat losjes op de bank eigenlijk, maar ik merkte ook wel dat ze gewoon bij me wou zitten en trok haar dan vervolgens ook in mijn armen. Meteen liet ze haar hoofd tegen mijn borstkas aanzakken. Niks was veranderd met vroeger, we waren precies zoals toen, behalve het feit dat het meisje met de grote mond, nu opeens het meisje met zoveel verdriet was, iets wat me verontrustte.
'Het spijt me zo,' mompelde ze opeens. Ik hoorde de pijn in haar stem en duwde haar een stukje van me af, zodat ik haar aan kon kijken. Mijn blik, verbaasd en verontwaardigd, liet haar denken dat ze een verklaring moest geven en die volgde ook niet veel later. 'Ik heb tegen je geschreeuwd, ik ben onaardig geweest, ik heb niet eens contact met je gezocht. En dan opeens, sta ik gewoon voor je deur, terwijl jullie op weg zijn voor de tour en dat was helemaal niet mijn bedoeling en,-'
Ik drukte mijn vinger op haar lippen en liet haar zwijgen. Ze keek me aan, terwijl haar tranen langzaam van haar wang afgleden en uitelkaar spatte op mijn shirt. 'Amber, luister eens even heel goed naar me. Je bent mijn beste vriendin, ik hou van je. Al had je me de huid volgescholden, het maakt me niks, ik wist je situatie. En ik ben blij dat je voor mijn huis stond en op me wachtte, ik ben blij dat Niall zijn snoep vergeten was, zodat we je mee konden nemen. Voel je er voor al niet schuldig over. Ik heb je liever bij me, dan bij die,'
Ik zag haar blik en hield meteen mijn mond. Een kleine glimlach sierde haar gezicht en ik veegde de tranen voor haar weg. Ze boog iets voorover en drukte een kus op mijn wang.
'Ik heb je zo gemist.'