- 031.

Louis Tomlinson.
'Beter schiet je op, Horan, we hebben nog een lange reis voor de boeg.' Ik schudde mijn hoofd verontwaardigd. Niall had er op gestaan dat de bus was teruggekeerd en hij wachtte nu ongeduldig bij de deur, tot de bus eenmaal stilstond en ik lachtte even. De andere jongens staarde levensloos naar de televisie en besefte zich inmiddels dat dit een eeuwig durende reis zou worden, omdat Niall echt gewoon soms te kinderachtig was. Toch was het wel goed voor onze groep, aangezien Harry en Liam zich te volwassen gedroegen, af en toe.
De deur schoten open en Niall spurtte naar buiten. Ik hoorde hoe zijn voetstappen na een paar stappen al verminderde en niet veel later volgde zijn stem. 'Euh, LOUIS, ik denk dat je even buiten moet komen. Ik meen het, kom nu!'
Even keek ik Liam aan, maar die tilde wat verontwaardigd zijn schouders op en vertelde me toen dat ik toch maar even moest gaan kijken. Ik stond op, trok mijn shirt wat over mijn broek heen en wandelde toen naar de deur van de bus. Zodra ik ook maar een voet buiten had gezet, snapte ik waarom Niall me had geroepen. Een gevoel van medelijden had me overdonderd en snel rende ik naar Amber toe, die ingedoken in elkaar zat. Niall keek me bezorgd aan. Ik knielde naast haar neer en legde voorzichtig mijn arm om haar heen. 'Amber, lieverd..' begon ik zachtjes.
Haar lichaam huiverde kort, zodra ik haar aanraakte. Het baarde me nu al zorgen. Amber keek langzaam op en zodra ze me herkende, schoten haar ogen alweer vol. 'ik dacht dat je weg was.'
Ze dook in mijn armen en begroef meteen haar gezicht in mijn shirt. Langzaamaan voelde ik hoe mijn shirt tegen mijn huid aanplakte. Ik maakte me zorgen. Liam en Harry hadden al die tijd gelijk had, en ik was zo stom om ze niet te geloven. Terwijl ik haar probeerde gerust te stellen, gebaarde ik naar Niall dat hij zijn snoep moest gaan halen en zag ik Liam en Harry bij de bus staan. Ze keken me bezorgd aan en gebaarde toen dat ik even moest komen. 'Ik ben zo terug.'
In plaats van me los te laten, klampte ze zich nu nog meer aan me vast. 'Nee, laat me niet alleen. Hij zal terug komen, me meenemen. Alsjeblieft, blijf bij me..' smeekte ze nu. Even wierp ik een blik terug naar de jongens en ze kwamen nu naar ons toe.
'We moeten zo gaan..' Niall was inmiddels alweer terug en hield de snoepzakken onder zijn arm geklemd. Bezorgd keek hij toe. Harry keek me even aan en gebaarde toen dat ze bijna in slaap was gevallen. Dat klopte ook wel, want haar greep verslapte langzaam en haar ademhaling was weer bijna normaal. 'Leg haar maar in de bus, we vinden wel een oplossing. In ieder geval laten we haar niet achter. Zolang ze bij ons blijft, is ze tenminste veilig.'
Dankbaar keek ik even naar de jongens op en stond op. Ik tilde haar op en met z'n alle wandelde we naar de bus. Ik keek even naar haar en zag hoe blauw haar benen waren. Haar armen zaten ook onder de blauwe plekken en ik voelde hoe woede langzaam in me op borrelde. Als ik Kyle ooit nog eens zou zien, zou hij er echt van langs krijgen. Dit pikte ik niet, ik had eerder op moeten treden, ik had moeten weten dat hij niet spoorde. Maar nee, ik had teveel medelijden met mezelf, ik probeerde mezelf af te leiden door met Hannah – nota bene – af te spreken. Hoe stom kon ik zijn? Ik hield van Amber, al jaren , en nu heb ik haar dit aangedaan. Wat voor vriend ben ik in godsnaam?!

Zullen we vieren met z'n alle dat ze eindelijk veilig is en op de 1ste plek gaan staan? x