-45-

"Je viel flauw want je had niet genoeg vocht" zei ze. "BLIEP BLIEP" klonk het. "Oh, ik moet gaan, bliep me maar wanneer er iets niet goed gaat" zei ze en ze liep weg.


Toen de verpleegster weg was kwam Zayn binnen. "Hoi Iris, hoe voel je je al?" vroeg hij en keek me bezorgd aan. "Gaat wel, dank je" zei ik, opeens schoot me iets te binnen, "Waar is Harry?" vroeg ik kalm. "Ehh, hij is ehh" maar voordat Zayn zijn zin kon afmaken kwam Niall binnen. "Iris, we hebben je nodig" zei hij hijgend. "Ze kan niet mee" zei Jodie boos. "Ze mag in een rolstoel" zei Niall. Hij pakte een rolstoel van de gang en rijd het ding naar mijn bed. "Wil je even helpen, Linda" vroeg Niall snel. "Oke" zei ze en aan haar gezicht te zien wist ze dat het snel moest.
Ze tilde me op uit bed en zette me neer in de rolstoel. Niall draaide me snel om en liep snel naar de kamer waar Harry lag. "Schrik niet Iris" zei Niall en hij legde zijn hand op mijn schouder. Linda deed de deur langzaam open. Niall reed me naar binnen.
Mijn ogen sprongen vol met tranen toen ik Harry zag liggen. In het bed lag Harry. Met een hoofdwond, schrammen, krassen. hij had grote wallen die rood waren. Bij dat idee kwamen er meer tranen. "Harry" stamelde ik moeilijk. "Iris, hij wilt niet wakker worden, de dokter zei dat jij hem wel wakker kan maken" zei Louis en hij liep naar me toe. Hij keek me diep in de ogen aan en legde zijn hand op mijn knie. "Of is dit teveel?" vroeg hij medelevend. Ik zag dat zijn ogen ook rood werden.