Hoofdstuk 7 deel 2

Alsof ik ze al jaren kende. Het maakte me gelukkig dat Gerrit,Fay en Eran me wilden helpen. Ik wist ook wel dat ze het alleen deden voor zichzelf, dat ze voor zichzelf wouden ontsnappen, maar ik vond het toch fijn dat ze het wouden doen. We hadden om 8 uur met de andere afgesproken, dus hadden Eran en ik nog een uur voordat iedereen bij Eran op z`n kamer zouden staan en mij hemzelf (natuurlijk) vragen gingen stellen.
“oké, dus nog een keer. Jou moeder heeft je tot nu toe altijd verboden om je kamer uit te gaan, en ze bracht altijd eten en drinken mee,en als je iets nieuws wou lezen bracht ze een nieuw boek voor je mee. En voor je zestiende verjaardag vroeg je haar of je nou eindelijk een keer je kamer mocht verlaten. Ze zei nee, maar toen ze weg was heb je weten te ontsnappen. Toen je eenmaal was ontsnapt rende je zo in mijn armen en heb je mij het hele verhaal uitgelegd en ik besloot om je te helpen” eindigde Eran zijn verhaal, dit was de zoveelste keer dat ik het moest aanhoren, want hij wou niet dat Carmen en Dave er achter kwamen dat ik niet hier vandaan kwam maar van hierboven zoals ze dat hier noemde. Het leek nu al jaren geleden dat ik mijn beste vriendin dood vond in haar eigen keuken en dan ook nog eens vermoord door iemand die zich voordeed als haar vriendje. Ik zou Bas daarvoor nooit kunnen vergeten. Hij had haar vermoord omdat ze volgens hem teveel wist. Ik weet niet was Alice allemaal wist van Bas, maar ik zweer hierbij plechtig dat ik voor haar er achter zou komen en ervoor ga zorgen dat Bas levenslang krijgt voor wat hij heeft gedaan. Ik kan nog steeds niet geloven dat ze dood is en dat ik haar nooit meer zou kunnen zien lachen als Ivan weer eens iets grappigs deed, en dat ik haar ook nooit meer tegen me aan kan voelen als zij of ikzelf een knuffel nodig hadden. Ik kan ook nog niet geloven dat ik haar stem nooit meer zou kunnen horen, hoe ze altijd probeerde de slimste te zijn, of hoe ze allerlei onbelangrijke feitjes wist op te sommen, of hoe ze altijd vreselijk vals meezong met liedjes op de radio, ze zong zelfs mee met de radio als we aan het shoppen waren, alsof ze helemaal geen schaamte had, en dat ze dan altijd deed alsof ze er zelfs nog nooit van gehoord had als ik of Ivan er weer eens over klaagde dat ze ons voor schud zetten. Wat mis ik die tijd toch, ook al was het maar een maar een dag of 2 geleden dat ik haar vond. Ik vond het zo fijn dat Eran me troosten toen hij zag dat ik het bijna niet meer aankon en bijna in tranen uit zou barsten toen ik het verhaal vertelde van Alice en Bas en over hoe ik ook nu dood zou zijn als ik niet per toeval hier terecht was gekomen. Toen ik klaar was met vertellen over hoe ik hier was beland zei Gerrit iets over dat dit hoorde te gebeuren en dat ik een of andere engel ben die was gekomen om hun te redden. Ah m`n hoela dat ik een engel zou kunnen zijn die een heel volk (of in ieder geval een deel ervan) zou moeten redden uit de klauwen van een of andere gek. Ik kon toch geen mensen redden? Anders had ik Alice ook we kunnen redden, maar dat kon ik ook niet. Meteen word ik weer verdrietig als ik aan haar denk. Ik ga als vanzelf langzamer lopen, Eran die overigens nog steeds mijn hand vast hield merkte dat ik langzamer ging lopen en keek naar mijn gezicht.
“wat is er?”
“ik dacht aan mijn verloren vriendin, en voel me eigenlijk heel erg schuldig.”
“waarover voel je je schuldig?” vroeg Eran een beetje verrast.
“nou, als ik niet had getwijfeld toen ik naar binnen wou gaan, dan had Alice misschien nog geleefd. En nu heb ik het gevoel dat ik het allemaal had kunnen verkomen” ik barst in snikken uit. Eran trekt me naar zich toe en omhelst me, om me te troosten. Ik had niet in de gaten dat er overal om me heen deuren open gingen en er mensen uitkwamen. Eran die dat blijkbaar wel merkte zei:”we moeten hier weg, nu!” hij trok me aan mijn arm mee terug naar zijn kamer.
“waarom moesten we zo snel weg?” vroeg ik zodra Eran zijn kamerdeur dicht heeft gedaan.