OO1.

Ik ken een meisje, ze heeft blond haar met krullen. Haar naam is May, ze verjaard ook in mei, haar hele uitstraling zegt 'mei'.
Haar uitstraling zegt nu ook 'Mij', ze komt naar me toe gelopen, springt op van op haar tippen en grijpt met beide armen rond mijn hals, ik zwier haar sierlijk in het rond. Ze is het mooiste, tederste, liefste en prachtigste meisje dat ik ooit heb leren kennen.
Haar krullen zweven door de lucht en haar jurk stijgt op in een bolle vorm. Ik zet haar zachtjes weer op de grond en haal mijn haar door haar prachtige krullen. Ze lacht uitbundig en knuffelt met weer. "Ik heb je gemist, Lou." zegt ze als ze me strak tegen zich aan duwt, we zitten tegen elkaar geplet als sardientjes in blik.
"Ik jouw ook." zeg ik overtuigend, het was maar een dag geleden dat ik haar nog zag.
Neem dit alles niet verkeerd op, ik snap het ook niet goed, maar ik voel niets voor haar. Buiten oprechte vriendschap. We zijn dag en nacht samen, nu hadden we een nacht als individu gespendeerd, ze moest me er steeds op wijzen dat ze ook nog andere vrienden had. 'De jongens'
Ik begrijp niet goed hoe ze steeds met jongens kan om gaan, als zij het stereotype meisje-meisje-meisje is. Ze draagt een bloemenjurk en een speld in haar haar, ze draagt glinsterende make-up en nagellak en is altijd vrolijk. Haar hobby's zijn ballet en piano, twee dingen waar ze enorm in uitblinkt.
Ze neemt me bij de hand en sleurt me mee door de stad, ze lijkt erg gehaast en wilt me persée iets laten zien.
Uiteindelijk kan dat nog wel even wachten als een jongen in de winkelstraat piano is aan het spelen. Ze stopt abrupt en staart naar de vingers die snel als bliksemschichten over het klavier gaan. "Prachtig." zegt ze binnensmonds als ze een half eurootje in het bakje gooit, daarna begint ze weer te rennen en houdt ik haar amper bij.
Ze slaagt haar favoriete winkel in en rent de roltrap op, loopt dan naar een rij shirts en haalt er een uit. Ze houdt het van zich weg, in mijn richtig. Het is wit met dikke blauwe strepen, het heeft een grote ronde hals en een klein zakje op de borstkas. "Perfect, toch?" vraagt ze, ze klinkt niet eens buiten adem.
Ik slik en haal diep adem, in de hoop er zo een klank uit te krijgen. Uiteindelijk ga ik maar voor een knik, niet veel later wordt ik een veel te krap en ongemakkelijk pashokje in geduwd. Dit is waarom wij beste vrienden zijn.