Deel 19

Het was een niet al te ruime, hoge toren, en je kon de muren niet meer zien door de uilen. En het was lawaaierig, heel lawaaierig. Overal lag uilenpoep, en kleine skeletjes. Diana staarde gefascineerd naar de uilen, tot ze een stem hoorde. Achter haar stond de roodharige jongen die ze herkende als degene die ze had ontmoet in de bibliotheek.
“Is er iets?” vroeg hij met een opgetrokken wenkbrauw.
“Nee hoor,” mompelde Diana vlug. De jongen bond een brief vast aan een zwart uil en de uil vloog ermee weg. Maar in plaats van dat hij weer weg ging, bleef de jongen staan. Diana was zich er erg van bewust dat hij naar haar keek toen ze de brief uit haar zak haalde. Ze keek naar de vele uilen. Hoe moest ze een van hen vragen om een brief voor haar te bezorgen? Met tegenzin draaide ze zich om.
“Kun je me helpen?” vroeg ze aarzelend.
“Ach, ja. Dat kan ik wel, maar het is leuker om te kijken hoe je stuntelt,” antwoordde de roodharige jongen grijnzend. Boos draaide Diana zich weer om. Jemig, wie dacht hij wel dat hij was? Hoe asociaal kon iemand zijn?
“Uhm, uil? Help?” Achter haar hoorde ze gelach. “Wat?” vroeg ze boos.
“Niks, ga vooral verder,” zei de jongen lachend.
“Kom op! Alsjeblieft? Hulp?” Chagrijnig, maar enigszins hoopvol keek ze hem aan.
“Je ziet er niet uit als een eerstejaars, en dan nog, school is al lang weer begonnen, nu zou je toch wel enigszins wegwijs moeten zijn, of niet? Hoe komt het eigenlijk dat je nog steeds niet weet hoe je een uil moet versturen?”
“Ik ben ook pas gisteren aangekomen!” snauwde ze verdedigend.
“Oh, echt waar? Waarom dat?” vroeg hij. Hij leek nu enigszins geïnteresseerd.
“Lang verhaal,” mompelde Diana. “Ik moest eerst nog uit Nederland komen, en-”
“Echt waar? Dus jij bent dat meisje?” onderbrak hij haar.
“Welk meisje?” Diana was zo verbaasd dat ze vergat boos te doen.
“Jij bent dat meisje dat op de tweede dag op onze school kwam binnenvallen.”
“Oh, ja, dat klopt.”
“Respect,” zei de jongen, die naar haar toe liep.’
“Kijk, je zegt gewoon dat je een brief hebt en dan is er wel een die je brief wil bezorgen. Ze zijn heel ijverig.” Verbaasd, maar dankbaar keek Diana hem aan. Hij had groene ogen die geïnteresseerd naar haar keken.
“Maar wat als het de uil van iemand anders is?”
“De meesten leren hun uil om alleen naar henzelf te luisteren, zonet, dan hebben ze pech.”
“Oké.” Diana draaide zich om naar de uilen. “Uhm, ik heb een brief, en die moet bezorgd worden. In Nederland,” voegde ze er snel aan toe. Een donkerbruine uil fladderde naar beneden en stak een poot uit. Glimlachend bond Diana haar brief vast. “Het adres staat op de brief,” zei ze. De uil keek er even naar, en vloog toen zo plotseling weg, dat Diana er van schrok.
“Bedankt,” zei ze.
“Graag gedaan.”
“Maar hoezo wist je wie ik was?” vroeg ze.
“Maak je een grapje? Je was het gesprek van de dag. Evelyn vertelde het aan iedereen.”
“Echt waar?” vroeg Diana, niet helemaal op haar gemak.
“Hoe heet je eigenlijk?” vroeg hij.
“Diana Janssen, en jij?”
“James. James Weasly.” Diana’s ogen werden groot en ze staarde hem verbijsterd aan.
“Wat? Weasly? Als in, Weasly?”
“Yup, W-E-A-S-L-Y, Weasly.”
“Echt waar, maar ik dacht…”
“Laat me raden,” zei James. “Je hebt de Harry Potter boeken gelezen.”
“Ja,” gaf Diana toe, “maar-“
“De Weasley familie bestaat. Het is gewoon een grote familie in Engeland. Al heb ik geen familielid die toevallig Ron heet.”
“Oh,” zei Diana, niet zeker wetend wat ze moest zeggen. “Hebben jullie ook allemaal rood haar?” Toen ze het zei, schaamde ze zich dood, het flapte er zomaar uit. James lachte.
“Zo’n beetje wel, geloof ik.” Hij keek even op zijn horloge. “Yes, het is etenstijd, mooi, ik heb honger. Ga je ook mee?” Diana keek hem even verbijsterd aan.
“Ja, denk het. Ik heb ook honger.”
“Oké.” Samen liepen ze terug naar het kasteel, pratend over van alles en nog wat. James zat in het vierde jaar in griffoendor en was drijver in het zwerkbalteam.
Pas toen ze bij de grote zaal waren, werden ze stil.
“Nou, tot ziens dan maar,” zei James.
“Ja,” antwoordde Diana een beetje ongemakkelijk. Beide liepen ze een andere kant op. Al snel spotte Diana Megan, Rose en Alice, en ze plofte naast Rose neer.
“Wie was dat?”vroeg Rose geïnteresseerd.
“Oh, gewoon, iemand die ik heb ontmoet,” zei Diana blij. En na nog een blik op James, die aan de tafel van griffoendor aan het eten was, begon ze aan haar spaghetti-taco’s.