Howard's Tale [Sick Puppies]

Hij was slechts vijf jaar. Hij had pas vijf lentes meegemaakt toen hij de schaduwen van het leven leerde kennen. De schaduwen waren sluw, kropen langzaam zijn leven in vanuit een onverwachte hoek. Het fragiele jongetje werd niet beschermd, want het waren degene die hem hoorden te beschermen die hem dit aandeden. De een was de schaduw zelf, de ander wist ervan maar zette uit schaamte een masker van onwetendheid op.

Het begon allemaal op een warme nacht in juli. De lucht in zijn kamer was klam, benauwd, ondanks dat het raam openstond en er naast zijn bed een sputterende ventilator draaide. De vijfjarige had hierdoor in tegenstelling tot de andere nachten moeite met het vatten van slaap. Al uren lag hij wakker en staarde hij gedachteloos naar de enorme verzameling Lego die aan de andere kant van de kamer lag. Niet in staat om te slapen, wilde hij graag met die verzameling gaan spelen. Hij bleef echter stil in bed liggen, papa kon heel boos op hem worden als hij ’s nachts nog wakker was.

Een nul en drie enen knipperden in het rood op het digitale klokje dat naast de oude ventilator prijkte, toen op de gang zachte voetstappen weerklonken. Het was zijn vader, wist hij. Zijn moeder werd altijd vergezeld door het geluid van tikkende hakken, iets dat hij ruim twee uur eerder al hoorde. Kort daarna had wat fel licht zijn kamer binnen geschenen. Zijn moeder controleerde altijd voordat ze zelf ging slapen of haar enige kind nog veilig in zijn bed lag. Laatst had ze echter ontdekt dat haar kleine schat zelfs daar niet veilig was.

Daar was alles begonnen. Op die avond, in dat bed. Om zijn vader niet kwaad te maken, deed het jongetje alsof hij sliep toen hij hoorde dat hij zijn kamer binnenkwam.
Hij merkte hoe zijn matras indeukte door het gewicht van zijn vader. Muisstil bleef hij liggen. Hij voelde hoe de grote, licht zweterige hand van zijn vader zijn haren zachtjes streelde. Hij voelde zich veilig, zo dicht bij zijn vader.

Hij voelde zich veilig, totdat de handelingen van zijn vader veranderden. Even zacht en voorzichtig streelde hij nu niet alleen zijn haren, maar ook zijn wangen, schouders, borst en zelfs zijn benen. De handen van zijn vader leken overal tegelijk te zijn.
Verschrikt hapte hij een keer naar adem en opende zijn ogen. Dit voelde niet goed, zelfs op zo’n jonge leeftijd wist hij dat dit niet juist was. Hij herinnerde zich de nachtmerrie waar hij de laatste tijd last van had. Degene waar hij zijn ouders niet over durfde te vertellen, degene die verdacht veel leek op wat er nu gebeurde.
Bang keek hij zijn vader met grote ogen aan. Deze sloot echter het raam en liet zich niet tegenhouden door het feit dat zijn zoon deze keer wel wakker was.

Age five, just a little boy shy
Is he ready for the big surprise?
He'll be playing Lego in a dream
When the shadows come to life

‘Hoe kom je daaraan?’ Zijn juf glimlachte liefjes terwijl ze naar een blauwe plek op zijn arm wees.
‘Gevallen,’ mompelde het net negen jaar geworden jongetje en richtte zich weer op zijn tekening. Niets was minder waar. Zijn vader had hem de laatste keer te stevig vastgepakt omdat hij tegenstribbelde.
De juf maakte zich zorgen om het kleine jongetje. Hij was erg stil en besteedde al zijn tijd naast schoolwerk aan tekenen. Zijn tekeningen waren zonder kleur, net zoals zijn leven. Zijn tekeningen stonden erg in contrast met die van zijn leeftijdsgenoten, net zoals zijn leven.

Toen stopte het ineens. De keer die had geresulteerd in die specifieke blauwe plek, wat de dag voor zijn negende verjaardag had plaatsgevonden, was ook meteen de laatste keer geweest. Waarom zijn vader was gestopt, wist hij niet. Hij wist alleen dat het niet door zijn moeder kwam. Op zijn zesde had hij het haar verteld, maar het enige dat ze zei, was dat hij het niet aan anderen moest vertellen.

Age nine and he should've been fine
With a secret he's sure to keep
Two times had to tell a little lie
For the sake of him and me

I waited for mum to comfort me
But when I opened my mouth
"Don't say nothing, shh"

Drie jaar na de laatste keer ging het nog steeds niet goed met de jongen. Hij praatte nooit met iemand, verstopte zijn gezicht altijd in zijn vest en zijn tekeningen bleven kleurloos.
Vlak na zijn negende verjaardag was zijn vader met de Noorderzon vertrokken, maar het gevoel van totale verwarring had hij bij zijn zoon achtergelaten. Nog steeds wist hij niet waarom zijn vader hem dit aan had gedaan. Hij zou het ook nooit te weten komen.

Age twelve and it isn't going well
Now it's three years to the day
Confused, but unlike you
This feeling won't go away

Met zijn handen in zijn haar zat hij op de stoep voor zijn huis, proberend zijn gedachten op een rijtje te krijgen. Zijn buurmeisje, dat ook zestien was, had hem bij haar thuis uitgenodigd. Haar ouders waren weg, had ze hem met een knipoog verteld. Voordat hij wist wat hij met deze informatie moest, had ze haar lippen al op de zijne gedrukt en friemelde ze aan de knoopjes van zijn shirt.

Met haar was de eerste keer dat hij seks had met een vrouw. Vreselijk vond hij het.
Al snel realiseerde hij zich dat het niet aan haar als persoon lag, maar aan haar geslacht. Het was de laatste keer dat hij met iemand van het andere geslacht het spel der liefde of het spel der lust zou spelen.

Sixteen and the woman down the street
Has invited him to come inside
The first time, it didn't feel right
It'll be the last time he tries

Zijn leven bestond enkel uit leugens. Hoe ouder hij werd, hoe meer hij loog en hoe makkelijker het hem af ging. Op zijn zeventiende had hij het gevoel niets anders te doen dan liegen. Zo graag wilde hij dat de leugens de waarheid waren. Zo graag dat hij het zelf begon te geloven.

Seventeen, all he's ever seen
Is living in between the lies
It's kind of funny how a mind
Can keep living in denial

Maar zelfs nu hij langzamerhand zijn eigen leugens begon te geloven, kon hij zijn verleden niet loslaten. Op zijn achttiende werd het hem te veel en spatte hij uiteen. Hij sloeg een jongen die een tekening van hem afpakte een gebroken neus en werd van school getrapt.
Zo werd bevestigd dat het niet meer goed zou komen met hem. Het had niet zo hoeven lopen. Het anders gegaan als er naast zijn juf uit groep vijf ook nog iemand anders zich zorgen om hem had gemaakt. Het was anders gegaan als iemand hem hulp had aangeboden. Het was anders gegaan als zijn moeder niet haar ogen had gesloten voor het leed van haar zoon.

Eighteen is a very strange scene
He's still playing with the past
Expelled, maybe someone could've helped
If someone had known to ask

Negentien jaar was hij toen hij zijn auto bij een school parkeerde om naar het nabijgelegen park te gaan. Met zijn schetsboek in zijn hand stapte hij de auto uit. Zijn blik werd gevangen door een jongetje dat op het midden van het schoolplein zat. Hij was alleen, verder was er niemand meer op dit late uur in de buurt van de school. De jongen deed hem aan hemzelf denken. Kwetsbaar, jong en alleen. De jongen staarde hem aan, op dezelfde manier als hij naar hem staarde.

Hij klemde zijn schetsboek onder zijn oksel en liep naar het schoolplein. Een levensveranderende beslissing. Hij, Howard, werd zijn vader. Het jongetje werd hem.

Howard werd zelf een schaduw. De schaduw van het leven van een jongetje, dat door ongelukkig toeval hetzelfde verhaal toegeschreven kreeg als Howard.

Nineteen and he's innocently
Parked right beside a school
He stares at a boy sitting there
And the boy stares at him too
He walks over
He needs closure