014| Audrey Memphis

Audrey Memphis

Ik opende trillend mijn ogen en meteen voelde ik een stekende pijn op mijn achterhoofd. Ik begon pijnlijk te kreunen want het was echt ondraaglijk. Ik ging met mijn hand naar mijn achterhoofd, hopend dat de pijn zo zou weggaan. Ik voelde iets plakken aan mijn hand en ik trok hem zachtjes terug. Ik zag bloed kleven aan mijn handen. De geur drong mijn neusgaten binnen en een soort instinct wekte op. Ik voelde mijn keel branden terwijl ik naar het bloed staarde. Ik kreeg de drang om het zo van mijn hand te likken. 'That's impossible' hoorde ik een fluweele stem zeggen. Ik keek op en ik keek in goudkleurige ogen en meteen toen ik erin keek dacht ik dat hij meteen zou doodvallen. Maar hij deed het niet en staarde alleen maar terug, alsof hij er voor immuun was. 'Nou ben je wakker?' hoorde ik een hoge stem zeggen. Ik draaide me vliegensvlug om en keek op naar een roodharige vrouw. Ik keek naast me en zag dezelfde wolven die me toen achterna zaten, maar nu wist ik wel beter. Ik zag dat ze wilden helpen maar ze konden niks doen, want ze waren bang mij pijn te doen. Ik voelde een schok en de vrouw trok me aan mijn haar omhoog. Ik kreunde even pijnlijk en mijn handen probeerden haar handen weg te halen maar ik faalde daar in. 'Ik denk dat ik haar houd' zei ze mierzoet en haar mond kwam gevaarlijk dicht bij mijn keel. Ik gromde en grauwde naar haar handen. Eén van haar handen had zich al op mijn nek gevestigd en beetje per beetje kneep ze hem toe. Ik hapte verwoed naar adem en mijn ogen gleden paniekerig naar de toeschouwers die alleen maar toe keken. 'Laat me los' piepte ik zowat. 'Waarom zou ik dat doen, liefje?' vroeg ze met haar hoge stem alsof er niks was. De bleke man met de gouden ogen schoot naar voor en riep 'Kijk haar aan Audrey, nu!'. Ik keek even twijfelend om me heen maar tuurde dan met mijn ogen naar boven. Mijn ogen passeerden haar volle rode lippen, haar spitse neus en toen eindeigde ik bij haar bloeddoorlopen ogen die binnen één seconde dof werden. Ik voelde haar grip verslappen en hoorde gekraak en toen stof die op de grond viel. Ik viel voorover op mijn handen en knieen en begon te huilen. Ik hoorde bosjes ritselen en wist meteen dat het de jongens waren. Ik voelde plots een ijskoude hand op mijn schouder. Ik keek op en rende er vandoor. De andere verward achterlatend, rende ik op volle snelheid, naar wat mijn hart zei. Ik rende en rende, en na een tijdje kwam ik uit op een klif. Ik hoorde de zee woest botsen tegen de rotsen en de wind speelde met mijn haren. Ik snoof de geur eens even op en ik ontspande, nog meer dan ik ooit had gedaan. Net alsof ik eindelijk mijn thuis had gevonden. De zee. Ik liep naar de rand van de klif en sloot mijn ogen. De wind wekte een veilig gevoel bij me op, het gevoel van vrijheid. 'Audrey!' hoorde ik iemand roepen maar ik luisterde niet. Ik hief mijn armen naast mijn lichaam omhoog en sprong. Ik sprong zo mijn vrijheid tegemoet.

Ik schrijf meteen verder, i promise! En morgen krijgen jullie het deeltje want dan kan ik ondertussen al een voorraadje maken (: Love ya all zeker degene die me trouw zijn gebleven love u pumpkins <3

xxxxx Valerie <33