025 - Eyes speak

''Cause there is a light in your eyes..''

Sophia Adriana Brooks.
Goed gaat het met mijn vader niet. Ik hang half tegen de slapende Zayn aan die niet terug naar zijn appartement wou gaan omdat hij zich ook zorgen maakte, niet alleen om mijn vader maar ook om mij. Het zijn de geluiden op de gangen die me wakker houden in het ziekenhuis. De geluiden van gympies van de verpleegsters en het gefluister van de bezoekers. Mijn vader had dus een hartstilstand gehad, maar de verpleegster wist mama te vertellen dat het net op het nippertje was, en dat we ons zelf en papa gelukkig mochten prijzen dat de broeders er zo snel mogelijk waren geweest. Alles zou als het goed is weer goed komen. maar toch stelden die woorden me niet gerust. Alles kon nog mis gaan. ik hoor de kamer deur van mijn vader los gaan en zie mama slaperig haar slaap uit haar ogen wrijven. ‘is die wakker?’ vraag ik meteen klaar wakker. Ze schud haar hoofd en aait me even over mijn haren en kijkt dan naar de diepslapende Zayn. ‘die slaapt nog wel even ga je met me mee wat koffie halen?’ ik knik en ga voorzichtig omhoog om Zayn niet wakker te maken. hij leek zo comfortabel te liggen zo in die stoel met zijn hoofd tegen de stenen muur. Waarschijnlijk was hij er aan gewend om makkelijk in slaap te vallen naar een lange dag.

Ik loop met mijn moeder door de witte en blauwe gangen. Ik had geen hekel aan ziekenhuizen.. maar ik was hier gewoon niet graag. Vooral niet omdat er altijd iets heel ergs was wanneer ik hier kwam. Nooit voor mezelf omdat ik moest bloedprikken of wat dan ook.. maar voor meteen iets heel heftigs zoals dit. We komen in de rustige ruimte wat het ‘restaurant’ moet voorstellen waar alleen het koffiezetapparaat aanstaat. Mama neemt een koffie en ik een warme choco omdat ik totaal geen zin had in koffie op dit moment. Mama kijkt verdwaasd langs me heen als we gaan zitten terwijl ik haar aankijk. Ik probeer van haar gezicht af te lezen waar ze aan dacht.. maar dat was op dit moment niet zo moeilijk het was papa. Without a doubt. Ik neem een slok van mijn heette choco en ik blijf mama aan kijken. ineens ontwaakt ze uit haar staar en kijkt me met een scheve lach aan. ‘het is lief van Zayn dat hij blijft.’ Zegt ze terwijl ze een slok van der koffie neemt. Ik knik afwezig en ga met mijn duim langs de rand van het bekertje. ‘hij is wel gek op je zeg dat wel zeg.’ Puft ze en schud met der hoofd. Ik kijk haar vragend aan. ‘doe niet zo stom mam.. hij is gewoon een goede vriend?’ zeg ik schaapachtig en neem snel een slok van mijn choco waardoor ik even moet proesten. ‘en jij ook op hem Sooph, je bent altijd anders wanneer je echt verliefd op iemand bent, zoals je afgelopen week was toen je over hem praatte. Het is goed dat je Marc vergeten bent.’ Ik kijk haar vragend aan maar ik wist dat ze het meende, ze vond dus dat het beter met me ging? maar waarom voelde dat dan zelf niet zo? Komt het omdat er weer een andere shitty situatie opduikt.. of merk ik het niet eens? Ik bijt op de zijkant van me wang en blijf afwezig met mijn duim over de rand van de beker bewegen. ‘denk.. je echt?’ vraag ik zachtjes aan mijn moeder die hevig knikt. ‘scheelt dat ik deze wel vertrouw.’ Lacht ze flauw.

Wanneer we ons drinken op hebben lopen we samen weer terug naar de hal waar pap ligt. Zayn slaapt nog steeds. Hij is wel gaan.. “verliggen” maar voor de rest is er geen verandering. Nia was nog steeds wakker in paps kamer en pap zelf gaf nog geen kik. No change for now.

Beetje crappy i know. ):