Hoofdstuk 1

Het werd langzaam stil in het drukke café en het meisje achter de piano begon met spelen. De jongens herkende het lied al aan de intro. Het was There's a place for us van Carrie Underwood. Alle vijf jongens vonden het een mooi lied, maar het was niet een lied dat je zomaar zong. Het was best een moeilijk nummer dus de verwachting van de twee meiden waren nu nog hoger.
al wisten de meiden niet dat er beroemde jongens in het café zaten, die hun misschien mee op tour wouden nemen. Dat was misschien maar goed ook, anders zouden ze veel meer zenuwen voelen dan dat de meiden nu deden.
Het meisje achter de microfoon zette op het juiste moment in met zingen. De jongens hadden al gehoord dat het pianospel gewoonweg perfect was en nu de zang er ook nog bij kwam keken ze elkaar weer op hetzelfde moment aan. Alsof de jongens gedachten konden lezen knikte ze naar elkaar. Het was wel duidelijk dat ze de twee meiden voor hun tour wilden. De meiden waren perfect en het was geheel nieuw. Als de meiden nou maar in zouden stemmen. De jongens zouden er in ieder geval alles aan doen om de meiden over te halen. Het maakte nu niks uit of de meiden gigantische bitchen waren of ze rare trekjes hadden. Het was last minute en ze moesten wat. Niet dat de meiden er bitcherig uitzagen. Integendeel, ze zagen er lief en aardig uit.

Het lied was voorbij en de meiden kregen een staande ovatie. Ook de vijf jongens stonden op en begonnen te klappen. Dat was wel het minste wat de meiden verdiende. De meiden liepen het podium af en Liam stootte iedereen aan. 'Als we hun willen voor ons voorprogramma, moeten we het nu wel vragen.' Zei hij. Hij had eerlijk gezegd geen zin om nog langer in onzekerheid te zitten of ze wel een voorprogramma vonden. Daarbij wisten ze niet of de meiden nog ergens heen moesten of dat de meiden hier nog de verdere avond zouden zijn.
De rest stemde er al gauw mee in en met z'n vijven liepen de jongens op de meiden af.
Louis liep vooraan en hij zou het woord gaan doen. Louis was daar goed in. Beter dan de rest in ieder geval. De jongens stonden voor de meiden en ze glimlachte vriendelijk. 'Hee.' Zei Louis voorzichtig en de meiden glimlachte terug naar de jongens. 'Hee.' Zei de zangeres vriendelijk. Louis vond dat haar stem net zo mooi klonk als toen ze zong. Zuiver, sterk, maar toch met veel gevoel en emotie.
Louis schudde zich weer weg uit zijn gedachte. 'De jongens en ik vonden jullie echt geweldig net op het podium.' Zei hij terwijl hij naar achter keek naar de rest van de band. 'Dankje, dat betekend veel voor ons.' Zei dit keer de pianiste. Ook zij had een prachtige stem. Louis begon zich echt af te vragen hoe twee meiden zo perfect konden zijn. 'Mogen wij jullie namen weten?' Vroeg Louis met een glimlach. De rest van de jongens stonden er maar een beetje bij. Maar ze luisterde toch vol interesse. Ook hun vonden de meiden erg interessant. Je kon wel zeggen dat de jongens goed zaten wat hormonen betrof.
'Wij zijn Indiana en Lynn.' Zei de zangeres weer. Terwijl ze deze woorden uitsprak wees ze bij de naam Indiana naar de pianiste. Dan moest de zangeres zelf Lynn wel zijn.
'Misschien kennen jullie ons wel. Wij zijn One Direction. Dit zijn Liam, Harry, Niall, Zayn en ik ben Louis.' Begon Louis nu serieus. Hij besloot maar meteen to the point te komen. Je zou het niet denken. Maar Louis kon ook heel serieus zijn als hij wou. Zoals in deze situatie dus. 'En wij wouden vragen of jullie in ons voorprogramma wouden spelen. We snappen dat jullie nu overdondert worden. Misschien kunnen we ergens heen gaan waar het wat rustiger is?' Vroeg Louis maar. Het klonk echt vaag in zijn opzichten, maar het moest maar. Ze hadden weinig tijd en dit was de snelste manier.
De twee meiden hadden de jongens allang herkent van X-factor. Ze keken het altijd samen. De ene week bij Lynn, de andere week bij Indiana. Alleen wouden ze niet overkomen als gekke fans. Want eigenlijk waren de meiden best wel fans van One Direction. 'Dit café is van mijn ouders. We kunnen even naar achteren gaan als jullie willen.' Zei Lynn. Ze wist helemaal niet of ze wel in een voorprogramma durfde te spelen, maar erover praten kon natuurlijk nooit kwaad. Ze moest natuurlijk ook rekening houden met Indiana. Als zij het niet wou, dan zou Lynn ook niet gaan.
De jongens stemde met haar verzoek in en ze liepen rustig naar een kamer achter in het café. De jongens maakte zich al klaar, want het was nu of nooit.
Ze zouden er alles aan doen om de meiden te overtuigen.