Rêves à paris. Ten

-

Hij was ondertussen aangekomen en ging slordig naast je staan. Je zag dat hij gespannen was en dat hij zo losjes mogelijk probeerde te lijken. ‘Heey Marie.’ hij keek je aan en hij forceerde een glimlach. ‘Goed geslapen?’ vroeg hij. ‘Hm, dat gaat wel.’ zei je. Je durfde hem nauwelijks aan te kijken, bang dat je weer helemaal rood zou worden. Toen jullie in het klaslokaal aankwamen wou je meteen weer naar achter vluchten, maar hij was je voor. ‘zou je misschien naast mij willen zitten?’ vroeg hij verlegen. Je durfde hem niet af te wijzen en knikte vlug. Je ging op de eerste bank zitten dat je tegenkwam, want je voelde je hoofd duizelde en je maag samenkrimpen. Je durfde niet te praten met hem. Maar toch zou je nog zoveel over hem willen weten. Even later zat je weer door het raam te staren. Beneden liepen nog mensen haastig naar hun klassen. Je zat in je vast klaslokaal voor de komende uren dus ook de hele tijd tegen Pierre. Het was even pauze omdat het uur voorbij was en de andere leerkracht nog niet was aangekomen.
Pierre: Marie, kan ik je even apart hebben ? en hij wees naar de deur.
Jij: Uhm, tuurlijk.
Jullie stonden samen recht en liepen de deur uit. Je voelde de ogen op jou rug prikken. Je voelde hun denken, hun jaloersheid.
Pierre: ik weet niet goed hoe ik moet beginnen’ zei hij met een zenuwachtig lachje.
‘ Het is nogal raar, weet je. Toen ik hier de eerste dag aankwam was ik zo verast toen ik je zag. Ik voelde meteen dat jij een zeer sterke persoonlijkheid had. En…
Je zag dat hij zocht naar woorden, en dan opeens, totaal onverwacht. Hij buigde zich voorover en drukte zijn lippen op de jouwe. je stond helemaal tegen de muur gedrukt. Eerst had je het gevoel dat je je terug wou trekken. Maar waarom zou je ? Hier had je stiekem ook van gedroomd en het voelde lekker. Je zoende hem terug. En toen opeens zakte het prachtige beeld in elkaar. Bijna de hele klas stond naar ons te kijken. Je voelde het schaamrood op je wangen staan. Je zag dat ze allemaal verbaasd waren. Je zag ze denken ‘ Wie wil er nu met Marie zoenen ?’ Het gaf een goed gevoel op de een of andere manier hoe ze daar stonden. Je wist dat ze Pierre allemaal een ongeloofelijke knappe gast vonden. Dat had je opgevangen uit hun gesprekken. En dat was hij ook, maar je had zelf ook nooit gedacht dat hij voor jou zou vallen. Jullie stonden daar als een bende idioten naar elkaar te staren tot je de leerkracht achter je hoorde. ‘Wat staan jullie hier nu allemaal te doen’ Hup, snel naar de klas!.’