Hoofdstuk 7

Hoofdstuk 7

‘Shiiiiit!’ schreeuwde ik. ‘Wat moet ik doen?’ Ik zocht naar mijn mobieltje. Waar is dat ding? Ik rende naar mijn slaapkamer. Griste het mobieltje van mijn bureau af en toetste 112 in. Ik zei tegen de man aan de telefoon dat mijn vader opeens boven aan de grond lag. Met allemaal bloed langs zijn lichaam. De ambulance arriveerde zo snel mogelijk. Mijn vader werd in de ambulance gereden en we reden naar het ziekenhuis. In het ziekenhuis moest ik in een wachtruimte gaan zitten. Even later kwam er een arts naar me toe gelopen. ‘Darcy?’ vroeg hij bezorgt. ‘Ja?’ zei ik. ‘Ben je oké?’ vroeg de arts. ‘Ja, ik wel. Maar hoe is het met mijn vader.’ De arts stond stil. ‘Het gaat niet goed met hem. Hij is neergeschoten.’ Ik zakte weer op mijn plek. Neergeschoten? Maar dat betekent dat er iemand in ons huis is. ‘Maar maar ..’ zei ik. Ik kwam niet uit mijn woorden. ‘Er komt zo iemand bij je.’ zei de arts. En hij liep weg. De arts had gelijk. Er kwam inderdaad iemand bij me. Het was een agent. ‘Darcy, ik moet je een paar vragen stellen. Is dat oké?’ Ik knikte ja. Hij ging naast me zitten. ‘Door wie is je vader neergeschoten en waar is de dader heen gegaan?’ ‘Ik heb geen idee. Volgens mij is de dader nog in mijn huis!’ De agent schoot van zijn stoel. ‘Bedankt voor de informatie.’ De agent liep weg en belde andere agenten op.
Die hele middag zat ik nog in de wachtkamer. Ik was nog niet van mijn stoel afgeweest. Na het gesprek met de agent. Ik trilde, had honger en dorst. Ik snapte er niks van. Helemaal niks. Het enige wat door mij heen ging was dat mijn vader het misschien niet haalde.