055~

'Misschien zou ik me toch beter een beetje gaan douchen.' mompelde Tom plots. Ik zag dat hij aan zijn eigen oksels rook -ieuw, waarom doen jongens dat toch? mijn broer doet dat ook en dat is echt ..vies/raar- en daarna knipperde met zijn ogen. Ik zuchtte. 'Misschien wel ja, als jij het al opmerkt.' mompelde ik duister. Hij boog zich lachend naar me toe en gaf me een kusje op mijn neus. Ik giechelde ondanks wat hij net daarvoor gedaan had. 'Ik zou mijn kamer moeten gaan opruimen denk ik, en eens gaan uitzoeken welke make-up van mij is, want die van Laura ligt er gewoon tussen.' mompelde Bill. Hij stond op en liep meteen de kamer uit. 'Wat heeft hij?' vroeg ik aan Tom. Hij keek verbaast op, bijna geschrokken dat ik het vroeg. 'Hij heeft de laatste tijd niet erg veel geslapen.'zei Tom schouderophalend. Het was waar, de nachten waren niet erg lang geweest sinds mijn moeder me toestemming gegeven had om hier te blijven. later realiseerde ik me dat Bill inderdaad down was door een tekort aan slaap, en dat tekort aan slaap, was niet mijn schuld. Het waren zijn geweten en zijn schuldgevoelens die 's nachts de vrije loop konden gaan. 'En ik?' vroeg ik hopeloos toen Tom aanstalten maakte om recht te staan om daarna -hopelijk- te gaan douchen. Hij keek naar mij, glimlachte, en trok mij ook recht. 'Ik zou zeggen dat je mee mocht, maar ik denk niet dat je zo'n aanbod zou aannemen.' zei hij met een grote, innemende grijns. ik schudde lachend mijn hoofd. 'Wel, ik zou kunnen voorstellen dat jij je omdraait en een paar mogelijke films uitzoekt. En popcorn maakt, want anders is het weer zo'n brol uit een zakje.' mompelde hij afwezig. Ik sloeg mijn armen rond zijn middel, hij trok me gretig naar zich toe en kuste me. ZIJn armen zorgden ervoor dat ik niet weg kon, ik vond het erg. 'Ben ik nog uit te houden, of moet je sinds deze morgen niets meer van me hebben?' vroeg ik onzeker. ik had steeds het gevoel alsof ik, nu we eindelijk iets hadden, niet goed genoeg meer was. 'Wat zeg jij nu gekkie?' vroeg Tom lachend, maar verbaast. 'Gewoon..' een typisch vrouwen antwoord, dat is wat mijn vader zou gaan zeggen mocht hij dit ooit gehoord hebben. 'Laura, knoop dit goed in je oren. Ik ga van je houden tot ik dood ga, en ik ga er alles aan doen om jou gelukkig te maken en je te beschermen. Je bent mijn meisje, eindelijk na wat ik toch wel tijden van inspanning zou kunnen noemen, en ik ben niet van plan om je te laten gaan, schat.' mompelde hij. Ik verbaas me er nog steeds over dat ik toen zo Naïef kon zijn.