De vloek van de Zwarte Dood

De volgende ochtend kreeg ik zes kussens tegen mijn hoofd. 'Wat de-' Ik zag kussens uit het niets ontstaan en ze kwamen recht op me af. ik begon ze te ontwijken en uiteindelijk kwam ik aan bij de boosdoener. 'Mary, kap daar onmiddellijk mee!' De kussenregen stopte. 'Kom op, dalijk kom je te laat op je eerste schooldag!' Ik zuchtte. 'Mary, ik ga niet.' 'Maar-' 'Nee, laat me even uitpraten. ik mag niet van madame Pleister.' Ik tilde mijn verbonden been een stukje op. In eerste instantie schrok ze, maar daarna begon ze te grijnzen. 'Nachtelijke escapades, hm? Wel jammer, nou moet ik zonder je de dag door zien te komen.' 'Zeg Mary?' 'Hm, jaa?' Ze keek me vragend aan. 'Hoe komt het eigenlijk dat we uitzicht hebben terwijl we in de kerkers zitten?' Ze keek automatisch naar de ramen, waar je het binnenplein door kan zien. 'Oh, ze vonden het zielig voor ons dat het hier zo somber is, dus hebben ze ramen op de muren getoverd waar je het uitzicht drie verdiepingen boven ons kan zien.' Hé, dat is eigenlijk best wel slim! 'Eigenlijk is het dus een magische periscoop?' 'Uhh uhhhm ja net een pediscoon ja. Oh, shit, nou ben ik bijna te laat! Ikmaakaantekeningenvoorjedoei!' En weg was ze. Dat was vreemd.
Wat zal ik vandaag eens gaan doen, leren? Neh, geen zin in. Ik keek de kamer rond en zag mijn oersaaie schooluniformstapeltje liggen. Het was tijd voor een make-over. Ik pakte de kleding en toverde naald en draad tevoorschijn. Ik kon het natuurlijk ook gewoon transformeren, maar het hele punt was juist dat ik iets zou vinden waar ik de dag mee door kon komen. Dan maar met de hand. Na veel knippen, vastzetten, naden dichtnaaien en zomen zetten was ik klaar. Ohohohhh, dit gaat die Anderling niet leuk vinden. Pech voor haar, ik zit toch bij Sneep. Van jongs af aan hadden Kat een ik de gewoonte om onze kleding aan te passen. En ook al kostte het mijn vader aardig wat geld -tja, op ons zesde waren we nog niet bepaald ‘experts’ *kuch* - vond hij het alleen maar leuk dat we zo creatief bezig waren.
Het duurde een aantal uurtjes, maar er was no way in Hell dat ik die vodden aan had getrokken in hun originele staat. Ik hing het snel in de kast, hoe minder mensen er van af wisten, hij groter de verrassing en hoe leuker het effect. Ik keek op mijn Tijdspendant. Pff, nog twee uur te gaan. Ik pakte uiteindelijk toch maar mijn boeken erbij. Er zat een boek tussen met een oude wilg op de voorkant, het zag er anders uit dan de andere boeken. Geen wonder; het was helemaal geen schoolboek, het stond vol mythes en verhalen. Ik begon te lezen en de tijd ging opeens ontzettend snel.
Opeens knalde de deur open en kwam Seth binnenstormen, ik schrok me helemaal kapot! 'Hé, gaat het wel!? Je was niet in de les!'
Draco kwam er meteen achteraan:'Jongen als jij nu niet ophoudt met mijn vriendin te stalken-' Seth draaide zich om en liep sexy naar Draco. 'Oh, hoe kom je erbij? Ik stalk jou veel te graag!' Hij tuitte zijn lippen en Draco duwde hem opzij. 'Hé Ali, waarom was je nou niet in de les? Wat zei madame Pleister?' 'Jongen als je aan me wil zitten doe het dan voorzichtig!' Draco liep rood aan. ‘Rustig! Jezus, kunnen jullie elkaar niet één keer uitstaan wanneer jullie in dezelfde ruimte zijn?’ Ik hoorde Seth denken Oh, ik vind het prima hoor. ‘En jij houdt je mond dicht. Het gaat prima met me, jullie twee waren er toch bij toen ik naar de ziekenboeg ging?’ Mary trok quasiondeugend haar wenkbrauwen op, ik rolde met mijn ogen. ‘Echt, je hoeft je om mijn ge-’ Ik stond op om ze de deur te wijzen, maar ik kreeg plotseling zwarte vlekken voor mijn ogen. De kamer tolde, ik viel weer terug in mijn stoel. Draco knielde meteen voor me neer en staarde me aan. ‘Gaat het wel, Ali? Wat is er aan de hand?’ Het voelde alsof Draco aan het einde van een tunnel zat in plaats van vlak voor me. ‘Ik weet het niet, madame Pleister heeft mijn been verbonden omdat ik me schijnbaar aan een Grijze Grim had gesneden en…’ Verder kwam ik niet, ik werd steeds duizeliger terwijl ik Draco’s gezicht zag betrekken vlak voordat hij uit mijn gezichtsveld verdween. Ik keek op om hem te vinden en zag Sneep binnenkomen. ‘Het was een..’ ‘Grijze Grim, ik weet het. Madame Pleister heeft me ingelicht.’ Sneep wikkelde het verband eraf; ik had ontzettende moeite om niet plat te gaan, laat staan hem tegenhouden. Ik schrok me kapot, waar de snee zat was nu een groot zwart gat te zien. Het zag eruit als mist onder mijn huid, het kronkelde langzaam heen en weer en breidde zich uit. Sneep pakte zijn stok en hield hem boven mijn been, prevelde wat en de zwarte mist werd in de stok gezogen. Het voelde a;sof mijn been eraf scheurde, ik gilde van de pijn. Opeens stopte het, toen ik mijn betraande ogen opende zag ik hoe het laatste pluimpje zwarte mist in het toverstokje trok. Ik keek Sneep verbaasd aan. ‘Wa- wat was dat?’ Sneep liep zonder iets te zeggen weg. ‘Dat… was de vloek van de Zwarte Dood.’ Ik keek Draco vragend aan, maar toen drongen zijn woorden tot me door. Ik viel geschrokken terug in mijn stoel. Waarom zou iemand mij dood willen hebben?
Door die verdomde koppijn waar ik nooit om heb gevraagd!? Ik stond voorzichtig op en keek naar buiten. Ik zag Sneep lopen, ik volgde hem met mijn ogen. Toen hij midden in het veld stond schoot er een zwarte wolk uit zijn stokje; de lucht werd compleet zwart en het begon te stormen, overal bliksemschichten. De wind blies hem bijna omver, zijn zwarte mantel waaide alle kanten op. In de wolken ontstond een schedel, er kronkelde iets omheen; maar voor ik kon zien wat het was klaarde de lucht plotseling op en scheen het zonnetje weer. Aan de overkant zag ik Perkamentus toekijken. Sneep hief zijn armen op en er verspreidde zich een walm van licht. iedereen ging weer verder met hun dagelijkse bezigheden alsof er niets gebeurd was. toen Sneep wegliep, zag ik dat het raam aan de overkant weer leeg was. 'Waarom doet iedereen nou opeens alsof er niets gebeurd is?' 'Omdat dat voor hen ook zo is. om paniek en chaos te voorkomen worden dit soort gebeurtenissen uit de massa's geheugen gewist.' Dat snapte ik op zich wel. 'Maar waarom zijn wij dan niet gewist?' 'Omdat het om jou gaat, Ali. Dit moet je onthouden. En ik ook, omdat...'
Hij viel stil. Eerst wachtte ik tot hij zijn zin af maakte, maar al snel begreep ik dat ik het einde niet meer te horen zou krijgen. Even viel er een ongemakkelijke stilte, toen stond hij op en maakte aanstalten om weg te gaan. 'Gelukkig ben je weer oké.' Hij gaf me een afscheidskusje en liep richting de deur, Seth liep achter hem aan. 'Hé, Seth?' Hij draaide zich verwachtingvol om. 'Nog bedankt voor vannacht, zonder jou had ik hier nu niet gezeten.' Hij liep naar me toe. 'Kom op, noem je dat bedanken? Kom hier!' Hij gaf me een gigantische knuffel en keek me aan. 'Nog steeds bij Draco.' 'Aaahh?' Zucht. 'Ga nou maar, profiteur.' Langzaam ging hij achteruit terug. 'Je draait nog wel bij,' grijnsde hij en rende toen de gang op. 'Wa- Godver Jezus klootzak!! BLIJF VAN ME AF!!!'
Nogmaals, zucht.