H22

‘Welke gang in?’ vroeg Age.
‘Hierheen’ zei een agent.
En Wiebe, Jeanine, Lieuwe, Bobby, Bart, Age, Michiel H, Tjerk en Anke liepen achter de agent aan.
‘Hier is het’ zei de agent.
Ze zagen Willem op zijn bed zitten.
‘Meneer, er zijn mensen voor je’ zei de agent.
Willem keek op. Hij liep naar de tralies.
‘Wat komen jullie doen?’ vroeg Willem.
‘We hebben goed nieuws voor u’ zei Age.
Willem keek ze vragend aan.
Bart vertelde over Janssen en David, Wiebe’s opname, Anke, Michiel H en de agenten.
‘Met andere woorden, u bent vrij’ zei Age.
Er verscheen een glichlach op Willem’s gezicht.
‘Echt!?’ vroeg hij.
‘Echt!’ zeiden Anke en Jeanine in koor.
De agent deed de deur open en Willem kwam naar buiten.
‘Maar dat wil niet zeggen dat deze kinderen gelijk hadden’ zei Willem.
De agent lachte ‘Komt u maar mee’
Willem en de rest liepen achter de agent aan.
Ze liepen een geluidsstudio in.
‘Wat doen we hier?’ vroeg Anke.
‘Zucht!’ zei Wiebe.
‘Weet jij het dan wel?’ vroeg Anke.
‘Tuurlijk’ zei Wiebe ‘Hij gaat Willem de opname van mijn telefoon laten horen’
‘Tuurlijk’ zei Anke.
‘Dan geloof je het niet’ zei Wiebe ‘Blondie’
‘Waarom zou ik jou geloven!?’ zei Anke.
‘Doen ze dit altijd zo?’ vroeg Willem.
‘Jah!’ riepen de andere in koor.
‘Zo tonen ze hun vriendschap’ zei Jeanine.
En ze moesten lachen.
Maar Wiebe kreeg ongelijk, want de agent liet ze mee luisteren met de overhoring van Janssen.
‘Wat zegt u van de opname?’ vroeg de agent.
‘Wie zegt dat ik dat ben, misschien is het 1 van die kinderen’ zei Janssen.
‘We hebben de stam laten testen en het is echt uw stem’
‘Stomme technologie’ ‘Oke, ik beken, ik heb meneer en mevrouw Blokstra vermoord’
Willem sloeg een hand voor zijn mond, en ging in een stoel zitten.
‘Niet te geloven’ zei Willem.
Er liep een traan over zijn wang.
‘Jullie hadden al die tijd gelijk over Janssen’ zei Willem.
‘Het spijt ons van je ouders’ zei Anke.
Er rolde nu meer dan 1 traan over Willem’s wang.
Anke en Jeanine probeerde hem te troosten, en de rest stond voor zich uit te kijken of stond naar de rest van het verhoor te luisteren.
‘Wat gaat er met Janssen gebeuren?’ vroeg Wiebe.
‘Die gaat naar de rechter voor zijn straf’
‘En David?’ vroeg Michiel H ‘Wat gebeurd er met hem?’
‘Ja, hij is niet veel ouder als ons’ zei Jeanine.
‘Hij gaat ook de vel in’ zei de agent.
‘Hoe oud is ie dan?’ vroeg Jeanine.
’20 ofzo’ zei Willem ‘Net als ik’
‘Oh dan mag hij de cel wel in’ zei Jeanine.
‘Lekker aardig’ zei Wiebe.
‘Wat!?’ zei Anke ‘Jeanine ‘Ze heeft wel gelijk, hij is 20!’
‘Geen respect voor je medemens’ zei Wiebe.
‘Wat een sjiek taalgebruik zeg’ zei Anke.
‘Waarom ga jij altijd in discussie!? Zei Wiebe.
‘Jij gaat altijd in discussie!’ zei Anke.
‘Jongens kappen!’ riep Tjerk
‘Bewaar dat maar voor later’ zei Michiel H.
‘We gaan terug naar de roei’ zei Age.
Ze bedankte de agenten en liepen samen met Willem naar de auto’s.
De ene helft van de kinderen ging bij Willem in de auto en de andere helft bij Bobby.
‘Hou jullie goed vast!’ zei Bobby. En de auto’s gingen op weg naar de roei.
‘Haal je hand uit mijn gezicht’ zei Bart.
‘Kan niet, ik heb niet meer ruimte’ zei Age.
Ook bij Willem zat de auto propvol.
‘Nog bedankt voor jullie hulp’ zei Willem.
‘Graag gedaan!’ riepen een stuk of 6 kinderen.
‘Wat zijn jullie toch enige kinderen’ zei Willem.
Nu moesten ze allemaal lachen.
‘Daar denken onze coaches heel anders over’ zei Jeanine.
En al lachend reden ze naar de roei.