- 014

We lopen de Grote Zaal uit en ik leun tegen de muur aan. Sirius schuifelt ongemakkelijk heen en weer en kijkt me zenuwachtig aan. "Vertel." Mijn stem klonk zo ijzig dat ik rillingen over zijn rug zag lopen. "Ik weet dat ik dit nooit voor je mocht verzwijgen. En je hebt het recht om boos te zijn. Maar ik wil je iets vertellen. Jij bent mijn alles. Sinds ik jou ontmoet heb, staat mijn wereld op de kop. Altijd droeg ik een masker. De lolbroek, de grappige, populaire jongen. Maar toen ik jou ontmoette, toen kon ik mezelf zijn. De gevoelige Sirius, die om iemand gaf en waarmee je kon praten," Ik glimlachte warm. Hoe kon ik hier nou nee tegen zeggen? Niet! "Maar ik heb een fout gemaakt, en ik ga wel en laat je met rust, als je dat wilt." Hij wou wegdraaien maar ik greep hem bij zijn arm en kroop in zijn armen. "Ga niet." Mijn stem brak en meteen voelde ik zijn greep verstrakken. "Ik had niet zo'n drama moeten maken. Het was een geheim van iemand anders, oké. Ik voelde me op dat moment verward en geïrriteerd. Maar ik hou van je Sirius. En wat je zei was zó lief!" Hij drukt een kus op mijn kruin. "Kom, we gaan terug." Ik knik en laat Sirius los. We lopen naar de Zaal maar voordat ik naar binnen kan stappen laat Sirius me weer stoppen. "Het is dus goed tussen ons?" Ik sluit mijn ogen, maar de glimlach die mijn gezicht versiert verraad me. "Ja, het is goed. Ik kan niet boos op jou zijn, Sirius. Maar alsjeblieft, vertel me vanaf nu alles. Ik word gek van al die geheimen!" Sirius knikt en kijkt me moeilijk aan. "Is er nog iets?" Hij schudt snel zijn hoofd. "Ik vind het gewoon moeilijk om te zien hoe ik jou gekwetst had." Ik voelde mezelf smelten bij dat zinnetje en gaf hem een knuffel. Nooit had ik gedacht dat ik zo'n romanticus werd. Maar nu, nu sta ik nergens meer van versteld.