Finale. -Birdyx-

De pen in mijn hand leek honderden kilo's te wegen. Hij hield me tegen, alsof ik niets mocht opschrijven. Een lange zucht ontsnapte uit mijn mond, terwijl ik jou foto in mijn handen nam. Jou stralende ogen en gelukzalige lach kwamen me tegemoet. Mijn vingers streelde langs de gekartelde randen. Ik glimlachte toen ik terug dacht aan de tijd dat je me deze foto gaf. Je ging op vakantie, en ik bleef thuis. Je gaf me de helft van onze foto, gemaakt tijdens kamp. De ander helft hield jij. Zo waren we toch nog een beetje bij elkaar. Ik slikte. Bij elkaar, dat was het enige dat ik wilde...

Lieve Anke,

Wat raar om jou naam in mijn handschrift te zien, vooral omdat er lieve voor staat. Het lieve had ik beter weg kunnen laten, het betekend toch niets meer voor jou. Voor jou niet Anke, maar wel degelijk voor mij. Waarom? Al weken, maanden, zelfs jaren vraag ik mezelf telkens hetzelfde af. Waarom? Hoe kon je? We waren er toch altijd voor elkaar? Je was als een zus voor me, en ik weet zeker dat jij precies hetzelfde voelde. Had het me dan verteld Anke. We konden elkaar toch altijd vertrouwen, we vertelde elkaar toch altijd alles, echt alles. Had het me toch in godsnaam verteld. Had me verteld dat hij je van binnenuit kapot maakte, dat hij niet hetzelfde voor je voelde als jij voor hem. Had me verteld dat je ouders je niet zagen staan, en dat ze zich anders voor deden als ik bij je thuis was. Had me verteld dat je pijn had, en je jezelf haatte, elke keer weer als je in de spiegel keek. Waarom Anke? Waarom heb je me dat niet verteld? Waarom kreeg ik het jaren later pas te weten. Waarom kreeg ik jaren later pas te weten, hoe erg het er met je aan toe ging, hoe je jezelf kapot probeerde te maken. Waarom maakte we die allerlaatste dag ruzie? Waarom schreeuwde je tegen me? Waarom schreeuwde ik tegen jou? Waarom wilde je niet geholpen worden? Waarom dacht je dat ik niet om je gaf? Waarom dacht je dat het me niets kon schelen? Zoveel vragen Anke, en nooit zal ik het antwoord krijgen. Ik had nooit geweten dat het zo slecht met je ging. Dat je ouders je in de steek lieten en Boris precies hetzelfde deed. Je zag hoe iedereen je langzaam in de steek lieten. Eerst je ouders, toen boris, en als laatste ik. En weet je wat nog het ergste is lieve Anke. Ik had gedacht dat je gek was. Gestoord. Je leven leek voor mijn ogen zo perfect. Door mijn ogen leken je ouders de liefste en beste ouders die iemand zich ooit kon wensen, en Boris, hij leek het perfecte vriendje. Lief en zorgzaam, iemand die je kon vertrouwen. Maar schijn bedriegt. Net zoals je mij bedroog, en ieder ander om je heen. Je verborg je problemen, deed alsof alles goed met je ging en je een geweldig leven had. Je verborg je innerlijke littekens en je zichtbare littekens die je zelf had veroorzaakt.

Ik slikte, en bekeek mijn eigen pols. De woorden die er in zwarte sierletters op gegraveerd stonden, leken voor mijn ogen te dansen. Onze zin. Een zin die meer voor me betekende dan alle andere dingen die ik nog van je had. Het gaf me het gevoel dat je bij me was.

Had ik maar geweten hoe je je voelde. Had ik maar gezien dat het niet goed met je ging. Ik had je kunnen helpen. Maar je had gelijk. Waarom zou je me als een vriendin zien, als ik zelf niet eens zag hoe het met je ging. Ik had het moeten zien, net zoals ieder ander om je heen. Ik zal het mezelf nooit vergeven Anke, maar ik kan jou ook niet vergeven, ook al wil ik dat maar al te graag. Ik hield van je, je was mijn beste vriendin. Je liet me in de steek, je liet me alleen. En je wist dat ik alleen jou had. Hoe kon je me alleen laten? We waren altijd samen, hoe moest ik overleven zonder jou? Waarom heb je daar niet aan gedacht? Ik kon niet zonder je en dat wist je. We waren loners Anke, uitzonderingen, mensen die geen behoefde hadden aan contact met de buitenwereld. We waren tevreden met elkaar, samen, dat was voldoende. We hadden niemand nodig, niemand was goed genoeg. Alleen wij tweeen, alleen wij.

Mijn tranen vielen op de brief en vervaagde dat ene eenzame woordje voor jou naam.

Ik mis je Anke, ik mis je...

Terwijl ik opstond voelde ik het eenzame gevoel in mijn lichaam weer opkomen. Tijdens het schrijven van jou brief leek het alsof je bij me was, alsof ik de woorden één voor één aan je voorlas en jij in stilte naar me luisterde. Nu ik mijn brief had beeindigd was ik weer alleen. Zonder jou. Zoals al die jaren hiervoor. Je doodt heeft me kapot gemaakt, ik verloor alle mensen om me heen, omdat ik niet bij hun wilde zijn. Mensen probeerde met me te praten, maar waarom zou ik mijn woorden verspillen als degene waartegen ik wilde praten er niet meer was. De laatste 2 jaren ging het steeds slechter. Ik verloor mijn baan, het enige wat voor afleiding zorgde, en naast mijn baan, verloor ik ook mijn broertje, die vorig jaar gestorven was aan leukemie. Ik verwaarloosde mezelf, kwam bijna niet het huis uit en at slecht, of helemaal niets. Ik kwijnde langzaam weg als een levende dode. Maar ik wil het niet meer, ik wil me niet meer zo voelen...

Ik zuchtte terwijl ik de omgeving in me opnam. Op deze plek was ik al jaren niet meer geweest, maar het was niets veranderd. De treurige wilg waaronder ik zat, danste nog steeds verdrietig in de wind en diezelfde wind veroorzaakte zwakke golfjes in het meertje tegenover me. Dit was onze plek. Een plek waar we onszelf konden zijn, terwijl niemand zich met ons bemoeide. Ik dacht aan de tijd dat we nog kinderen waren, en we hier s'middags kampeerde en net deden alsof we op een echt kamp waren. We hadden de grootste lol in onze zelfgemaakte tent van dekens en stokken, en lachte er vrolijk op los terwijl we marshmallows roosterde boven ons zelfgemaakte kampvuur. We fantaseerde over een wereld, waar sprookjes werkelijkheid konden worden. Waar alle mensen gelijk waren en waar de wereld bestond uit liefde en vriendschap. Een wereld waar niemand pijn had en iedereen even vriendelijk en zorgzaam was. Ik sloot mijn ogen en glimlachte toen ik je weer voor me zag staan, net zoals vroeger. Het kleine meisje met de twee blonde vlechtjes, die met een glimlach op haar gezicht. danste in het felle licht van de zon. Iemand die om het leven gaf en overal het beste in zag. Een zorgeloos kind.

Bij elke stap die ik zette voelde ik mijn benen zwaarder worden. Dit zal het moeilijkste zijn wat ik ooit heb gedaan, en tegelijkertijd ook het makkelijkste. Ik zuchtte, terwijl mijn voeten de steiger raakte. Het uitzicht voor me was schitterend. De lucht toonde verschillende pastelkleuren zoals lavendel, zacht rose en pastelblauw. Het was precies dezelfde lucht waarover we in onze jeugd fantaseerde. Een droomwereld waar pegasusen met hun grote vleugels door de lucht vlogen, en prinsessen met hun droomprinsen danste aan het einde van de regenboog.

Een rilling ging door me heen toen ik aan het einde van de steiger stond. Je was hier, ik wist het zeker. Jaren geleden had ik hier je as uitgestrooid en sindsdien was je voor mijn gevoel nooit meer weggegaan. De brief die loodzwaar in mijn broekzak voelde, hield ik nu in mijn handen. Langzaam verscheurde ik het papier. En terwijl de snippers door de wind het water op werden gewaaid, dacht ik aan de laatste woorden op mijn brief.

Ik mis je Anke, ik mis je...

Alle snippers verdwenen met de noordenwind mee en vlogen tot hoog aan de horizon, waar een prachtige regenboog was verschenen. Ik wilde dat het anders kon, maar dat was een onmogelijke zaak. Het moest gebeuren. Dit was mijn wraak, dit was datgene wat ik deed om te laten zien dat ik je nooit heb vergeven. Ik wist dat je wilde dat ik doorging, dat ik verder ging met mijn leven alsof jij nooit had bestaan. Maar ik kan het niet, en ik heb het nooit gekund. Je was een deel van me, mijn wederhelft, mijn tweelingzus.

Na een laatste blik naar de magische lucht boven me, liet ik hetzelfde mes waarmee jij een einde maakte, mijn polsen doorboren. Mijn lichaam viel in het koude water, waarin jou as jaren geleden werd uitgestrooid. Mijn tranen mengde zich met het koude water van het meer, terwijl mijn hart steeds langzamer begon te kloppen. En toen opeens zag ik je. Je lichaam straalde, zodat je op een wonderschone engel leek. Glimlachend pakte je mijn hand vast. 'Ik dacht dat je me vergeten was, dat je verder was gegaan.' Jou woorden waren het enige wat ik nog hoorde. Je keek naar de woorden op mijn pols, glimlachte gelukzalig, en liet je eigen pols zien, waar dezelfde woorden stonden. Ik glimlachte en kneep zachtjes in je hand.

Onze zin...

It's a mad world, but it's ours.