Ps. I Love You To

Heb je ook wel eens van die dagen dat je niks meer van de wereld snapt, dat je geen idee hebt waarom het stoplicht van kleur veranderd en de lucht er zo uit ziet, en je vooral geen idee hebt waarom je hoofd zo soepel beweegt terwijl je nek zo stroef aanvoelt wat je een beetje het gevoel geeft dat je Snappie bent, het nephondje van haar vriendinmet de losse nek die in haar auto staat en bij elke hoppel vrolijk zijnhoofd heen en weer wiebeld,'zou hij daar noit moe van worden?' denkt ze haar gedachten worden verstoord door Oma haar kat die op bed springt, ze denkt terug aan het moment dat ze hem vonden een zwervertje. ze hadden de kater in een melige bui Oma genoemd wat haar niet in dank werd afgenomen door het arme beest,'jij houd toch wel van me he' de kater miauwde verontwaardig en spron elegant van het bed af en liep met opgeheven staart en hoofd haar kamer uit. Ze voelde op de plek naast haar, hij was nog warm en de dekens lagen nog precies op de manier zoals hij ze had achtergelaten, ze waren heftig aan het zoen en in een opwelling had ze ik hou van jou geroepen, hij verstijfde kompleet sprong van het bed af en rende naar buiten, waarheen, geen flau idee het enige dat ik weet is dat hij terug komt welliswaar om zijn schoenen op te halen die hij in zijn haast was vergeten maar hij zou terugkomen. De zon ging onderen kwam weer op om op het gezicht te schijnen van het slapende meisje en haar langzaam wakker te maken. Ze stond vrolijk op, lachte en ging de keuken in om pannenkoeken te bakken en de radio aan te zetten, het deuntje van Pocket full of sunshine van Natascha Beddingfield vulde haar orenen vrolijk begon ze mee te zingen, de kat blaasde eens flink haar richting op en rende onder een protest van klagelijk gemiauw de keuken uit. Ze flipte de pannekoek om, met een harde klap liet ze de pan op het fornuis komen 'EIKEL' schreeuwde ze en ze schreeuwde de longen uit haar lijf met een reeks scheldwoorden er achteraan, huilend liet ze zich langs het aangrecht naar bendeden zakken, stom liedje. Weken gingen voorbij en zijn schoenen stonden nog steeds op de zelfde plek waarschijnlijk was hij op zijn sokken naar huis gegaan, het enige wat het meisje niet begreep is waarom hij was weggerend. na anderhalfjaar kan je toch wel ik hou ook van jou terug zeggen. De bel ging ze slofte op haar sloffen naar de deur, ze deed hem open en hield haar adem in,
de postbode, ze liet al haar verzamelde lucht ondsnappen en een teleurstelling bekroop haar, ze nam het pakketje aan en deed de deur onbewust hard dicht, eenmaal in de woonkamerging de bel nog een keer, met een gezicht op onweer stampte ze naar de deur, trok de deur open 'wat!?' haar ogen werden zo rond als schoteltjes, daar stond hij dan blond haar blauwe ogen, parelwitte tanden de perfectie hemzelfe, het grote boeket met rode rozen trok haar aandacht 'ja dacht het ff niet' en wou de deur dichtgooien, zelfs de schoen tussen de deur was perfect, een gesmoord kreetje kwam van de andere kant van de deur vandaan, ze weerstond de drang om de deur nog een paar keer dicht te slaan nu zijn voet er nog tussen zat en deed de deur weer open 'sorry' en ze lachte schijnheilig 'dat had ik verdient he' het meisje knikte en kon het niet laten om nog even te kijken of de voet nog tussen de deur stond 'ik hou ook van jou' en hij kuste haar, zij kuste hem terug en ze liepen naar binnen om een film te kijken als weer vanouds.

Binnen een maand vroeg hij haar ten huwelijk en ze trouwde een jaar later.

En de schoenen die staan er nog steeds maar nu met de rest van zijn verzameling er bij.