- 030.

Bijna was ik er. Weer terug in de straat. Mijn straat, Louis' straat. Ik moest hem zien, ik moest alles bij hem neerleggen. Ik moest hem vertellen wat Kyle allemaal had gedaan, hoe naief ik was en ik hoe ik hem zo had gemist, ik moest mijn hart bij hem achterlaten, alles wat me dwars zat. En vandaag was die dag. Ik kon hem weer zien, weer knuffelen, ik kon weer bij hem zijn. Mijn lichaam stribbelde tege, terwijl ik mijn weg vervolgde en uiteindelijk de straat bereikte. Een glimlach ontstond op mijn gezicht, toen mijn en ook Louis' huis in zicht kwam, maar mijn hart verzakte, toen ik zag hoe de tourbus, van One Direction, langzaam wegreed. Groepen met meisjes wandelde nu weer naar de stoep om terug te lopen naar huis. Met grote ogen staarde ik naar de bus, die zich langzaam voortbewoog. Als Louis daarin zat, zou ik hem niet meer terug zien. Zou Kyle me weer vinden en had ik beter niet weg kunnen lopen. Louis mocht niet weg zijn, dat kon niet. Langzaam liet ik mijn tempo zakken. Mijn benen voelde als lood, mijn haar hing levenloos langs mijn gezicht en mijn ogen vulde zich met tranen. Nu was hij helemaal weg. Voorgoed, en ik kon er niks meer aan doen.. bij mijn huis aangekomen, liet ik me op de stoep zakken en keek ik hoe de bus de bocht indraaide en daarna verdween. Het was allemaal over..

Louis Tomlinson.
Ik plofte naast Liam neer. Hij keek even op, maar draaide zijn gezicht toen weer weg en luisterde weer verder naar zijn muziek, terwijl zijn Blackberry in zijn handen lag. Ik viste een oordopje uit zijn oren vandaan en kreeg meteen een woedende blik toegeworpen. 'Luister even naar me.'
Ik zag hoe hij zijn wenkbrauw optilde, maar hij gebaarde dat hij naar me zou luisteren.
'Sorry dat ik zo tegen je uitviel, tegen je insprak en vooral dat ik je niet geloofde. Maar wat jullie hebben gedaan, kan ook niet..' mompelde ik zachtjes. De andere jongens waren druk in gesprek over de planning van vanavond en leken niet te kunnen kiezen tussen een film en de xbox. Zwaar moeilijk keuze was dat ook, maar als het aan mij lag, zaten we met zijn alle achter de xbox.
'We willen alleen het beste voor jou en voor haar. Jullie horen bij elkaar.' zuchtte Liam nu. 'Jullie hebben het allebei zelf alleen nog niet door. Je kan in haar ogen zien dat ze niks anders wilt dan bij je zijn en jij. Je weet zelf ook wel heel goed dat je niet bij Hannah wilt zijn, hoe lief ze ook voor je is. Jullie draaien om elkaar heen en wij zijn er eigenlijk een beetje zat van. We probeerde alleen maar te helpen. En ja, je auto meenemen was slecht, maar hij rijdt nog. Ik kan best netjes rijden.'
'Dat weet ik, je rijdt beter dan mij.. dat zegt al iets, maar als jullie gepakt zouden worden..' Liam keek me even aan en ik besloot er maar over op te houden. 'Sorry, ik had nooit tegen je uit mogen vallen.'
'Het is al goed, maar we moeten haar echt helpen, ook al zitten we de eerste week vast in Londen.'
Ik knikte en keek even om. De jongens hadden nu alleen nog de keus tussen de spelletjes. Duidelijk was het dus de xbox geworden, iets waar ik opzich al blij mee. De bedden hadden echter meer gezorgd voor ruzie. Niall had hoogtevrees, dus die wou beneden in een stapelbed, Zayn en Harry wouden allebei ook onder, dus ik had besloten boven Niall te gaan slapen. Liam sliep in het enige losse bed, omdat hij dat lekkerder vond liggen. Maar goed.
'Jongens, fifa of call of duty?' vroeg Niall, terwijl hij de twee spelletjes in de lucht hield en Liam en ik antwoordde tegelijk dat we 'fifa' wouden spelen. Zayn zuchtte door ons antwoord en haalde toen zijn schouders op. Harry volgde Zayn's voorbeeld en liet zich toen weer in de stoel vallen. 'OH NEEEEEEE.'
Ik keek op naar Niall. Vragend keken we hem aan. 'IK BEN MIJN SNOEPJES VERGETEN. WE MOETEN TERUG, GA TERUG. IK MEEN HET. NU.'