- 029.

Van schrik liet ik het raam los en kroop ik snel terug op de stoel, waarna ik weer plaats nam op de grond. Kyle stond in de deur opening en zijn blik stond woedend. Niet bang worden, ik mocht nu niet bang worden, ik moest vluchten, ik moest weg hier. Ik merkte dat hij langzaam dichterbij kwam en ik besloot dat dit mijn laatste kans. Kyle kwam langzaam dichterbij en zonder hem ook maar aan te kijken, sprong ik op de stoel, op de kast en dook snel uit het raam. Ik besefte mezelf niet dat we op een paar verdiepingen hoog waren en ik dus nu praktisch op het punt stond om op de grond te raken met een harde klap. Ik sloot mijn ogen en hoopte op het beste. Met een minder harde plof dan verwacht, landde ik in het gras en even besefte ik me dat ik nog leefde. Ik hoorde Kyle vloeken en kroop overreind. Mijn lichaam was fysiek helemaal niks meer, maar ik kon deze ontsnappingspoging niet laten gaan. Ik was eindelijk buiten. Nu alleen nog de weg naar huis terug vinden. Iets was niet zo moeilijk was, ik wist elk straatje in ons dorp. Ik liep de straat uit en hoopte, hoopte zo dat Louis thuis was, want de enige weg die ik nu zou volgen, liep recht in zijn armen, ik had hem nodig.

Louis Tomlinson.
Nog nooit had ik het huis zo netjes gezien. Ik had iedereen aan het schoonmaken gekregen en en het huis blinkte in elk hoekje. Liam was nog altijd boos en weigerde ook maar iets te zeggen of zelfs zijn blikken aan me vuil te maken. Harry probeerde hem te laten communiceren, maar hij was er echt op tegen en ik haalde mijn schouders op. Ik snapte dat hij vond dat ik onmogelijk was, maar negeren was echt niet de oplossing, hoewel ik het nog steeds niet eens was met hun acties. Ik schreef snel een briefje voor mijn ouders, om ze te bedanken dat we in hun huis mochten verblijven voor een kleine vakantie en keek nog even rond. De tourbus stond al ruim twaalf uur voor mijn huis en trok de nodige aandacht, omdat 'One Direction' er natuurlijk opstond. Kleine groepjes meiden stonden buiten te wachten op ons, om een glimp op te vangen. Misschien een foto te scoren en natuurlijk een handtekening te vragen. Harry en Niall hadden al besloten zo even naar buiten te gaan en wat tijd door te brengen met de fans, maar onze bus zou over een half uurtje vertrekken en ik had er eigenlijk geen behoefte aan. Iedereen kon aan Liam en mij zien dat we elkaar op dit moment niet lagen en iedereen zou dan gaan roddelen of van alles en nog wat. Ik legde de sleutel bij het briefje neer en keek naar de jongens, die al op de gang stonden. Kennelijk kon Liam nog een glimlach wel opzetten voor zijn fans en ik besloot maar hetzelfde te doen. De fans hadden ons immers zover gekregen. Op de plek waar we nu stonden. Een van de beroemdste bands op de wereld. Met miljoenen fans, een gigantische carriere voor de boeg en ons eerste debut-album. We waren groots, en als het aan mij lag, zou dat niet gauw ophouden. Ik moest echt met Liam gaan praten, zodra we in de bus zaten. Het moest gewoon.
'We hebben een half uur oke? Laten we een paar fans blij maken!' riep Harry enthousiast, terwijl Niall de deur opengooide en samen met Zayn naar de meisjes toen wandelde. Wij volgde ze en ik sloot de deur achter me. Die viel meteen in het slot en ik zuchtte. Dat was mijn huis voor deze vier weken weer even geweest. Maar goed. We maakten foto's, deelde onze handtekeningen uit een vor we het wisten, gaf de bus een seintje dat het tijd was om te vertrekken. We groetten de fans en wandelde toen de bus in, die gelijk na Zayn de deur dichtgooide en begon te rijden. We gingen op tour, maar eerst ging ik nog even praten met Liam, want dit kon niet zo langer..