- 026.

Met een zucht liet ik me op het bed neerzakken. Ik was kapot. Mijn benen deden zeer, mijn lichaam was volledig uitgeput en mijn emoties waren volledig uitgeschakeld. Het enige waar ik aan dacht, was het feit dat ik het kennelijk ergens aan verdiend had. Kyle wist waarschijnlijk niet beter. Hij liet me deze taken vast doen, omdat hij van me hield. Daar geloofde ik in. ik geloofde erin dat hij van me hield en dat we voor altijd bij elkaar zouden blijven. Hij was dan wel niet elke dag hier, maar hij was er en als we samen waren, dan was het echt. Als hij een goede bui had tenminste.
Ik knipte het lichtje aan en liet mijn ogen even wennen aan het felle licht. Het was behoorlijk donker geweest – overal waar ik vandaag was geweest – en het licht deed dan ook pijn. Ik knipperde een paar keer en keek even naar de striemen op mijn arm. Ik wist precies hoe ze daar kwamen, ik wist precies wie ze hadden gecreeerd. En toch bleef ik stug volhouden dat hij het niet zo bedoelde, dat hij echt van me hield. Ik liet mijn vingers over de wond glijden. Pijn deed het niet meer, ik kon me er niet meer zo druk om maken, de pijngrenzen waren allang verlegd.
Net toen ik mezelf onder het dekbed wilden leggen, ging de deur van de kamer open en kwam een van de vrienden van Kyle binnen. Hij leek geen verplichte taak te hebben mee gekregen en keek een beetje apart om zich heen. 'Kan ik je ergens mee helpen?' vroeg ik hem vriendelijk.
'Ik wou je alleen even melden dat de douche, die bij je kamer hoort, sinds vanochtend weer gemaakt is. Dus als je wilt, kan je douchen wanneer je wilt.' mompelde de jongen. Ik knikte dankbaar naar hem en hij verliet de kamer weer. Een douche kon ik zeker wel gebruiken. Ik besefte toch dat ik eigenlijk wel lekker lag in het bed en draaide me om. Het douchen was het eerste wat ik morgenochtend zou doen, tenminste, als het aan mij lag..

Harry Styles.
Zachtjes vloekte ik. Doordat we het stoplicht op rood kregen, en Kyle natuurlijk een voorsprong had, waren we hem kwijt geraakt. Liam keek me verontschuldigend aan. Ik zuchtte. Tot zover onze achtervolging poging. We moesten toch iets kunnen doen voor Amber?
'Ik ga terug rijden, ik vind deze buurt maar helemaal niks.' mompelde Liam. Voordat ik ook maar antwoord kon geven, had hij de auto al gekeerd en reden we terug naar 'de gewone buurt' uit Louis' stadje. Ik merkte dat ik niet de enigste was die baalde en ik probeerde hem te kalmeren.
'Het is niet jouw schuld, anders had hij doorgehad dat we achter hem aan zaten. We hebben ons best gedaan, meer kunnen we ook niet doen. Laten we terug naar huis gaan.' zuchtte ik.
'Misschien, als ik nog een keer terug rijd, dat ik hem dan terug vind. We weten welke bocht hij nam..' mompelde Liam. Hij reed naar het volgende kruispunt en draaide daar voor de tweede keer zijn auto. Ik keek toe, terwijl hij zelfverzekerd achter het stuur zat en precies dezelfde weg terug volgde als net. Hij keek even zoekend om zich heen en schoot toen opeens een straatje aan de rechterkant in. meteen zag ik waarom. De blauwe golf stond aan het eind geparkeerd en we konden nog net zien hoe Kyle de auto uitstapte en het dichtsbijzijnde huis inwandelde. Nu was het wachten tot hij weer naar buiten kwam.
'Oh mijn god,' sprak Liam opeens uit en ik keek hem verbaasd aan. Hij wachtte niet eens tot ik zou vragen wat er was. Zodra hij ook maar een woord van zijn zin sprak, viel het mij ook op. Dit was geen gewone buurt. Ik maakte mijn gordel los en boog langzaam voorover. Dit waren geen grapjes meer, Amber zat niet in een gewone buurt, wie weet wat er allemaal met haar gebeurd is..


Ik ben bezig aan een nieuwe drama story, wie van jullie zou die gaan lezen? includes Niall. hihih.
EN OMGOOOD, Jullie zijn de beste, 100 kudo's en +250 abo's. You guys made my day, aangezien ik vast zit thuis met een neusholteontsteking! x