- 023.

'LAAT ME ERUIT. KYLE, IK WIL NAAR HUIS.' ik ramde met volle kracht tegen de deur, die maar niet leek mee te willen werken. Mijn voeten besloten mijn handen te helpen en het was een behoorlijke herrie. Kyle moest dit wel horen, en anders was hij gewoon doof. Tranen stroomde over mijn wangen, maar niet van verdriet. De pijn in mijn buik was alleen maar erger worden en werkte dan ook flink tegen als ik mijn armen of benen bewoog. Ik wilde weg, de woorden van Kyle drongen altijd nog steeds door mijn gedachte en het feit dat hij morgen iets met me van plan was, maakte me bang.
Ik begon al moe te worden, maar ga f niet op. Ik wou echt naar huis. Ondanks dat er niemand thuis was en mijn beste vriend het druk had met zijn beste vrienden, ik wilde naar huis. En het kon me eigenlijk niet schelen of Kyle het met me eens was of niet. Ik was hier klaar mee. Dit kamertje leek kleiner te worden met het verstrijken van de uren en ik voelde me hier ongemakkelijk. 'KYYYYYYYYYYYLE!'
ik hoorde voetstappen op de gang en deinsde weg bij de deur. De sleutel ging in het sleutelgat en voor ik het wist stond Kyle in mijn kamer. 'WHAT THE HELL DENK JE WEL NIET DAT JE AAN HET DOEN BENT?'
Ik deinsde achteruit, maar gleed uit over de gladde vloer en belandde met een knal op de grond, mijn hoofd raakte de grond met volle snelheid en voor ik het wist, was ik al weggezakt in een donkere vlek.

Louis Tomlinson.
'Iemand die nog mee wil boodschappen doen?!' blerde ik door het huis, niet verwachtende dat iemand zou reageren. Tot mijn grote verbazing hoorde ik snelle voetstappen die steeds dichterbij kwamen en ik zag hoe Niall verscheen. Hij zwaaide enthousiast. Ik had kunnen weten dat hij mee zou gaan. Hij was mede verantwoordelijk voor het feit dat alle kasten leeg waren. Liam en Zayn konden er echter ook wat van, die aten net zo hard met hem mee. 'Fine, Nialler, let's go.'
'Ik wil snoep kopen, bergen snoep. En dan ga ik het verstopen voor de andere jongens.' vertelde Niall al denkend, terwijl we nu al buiten wandelde en ik even om me heen staarde. Het was al een paar dagen behoorlijk stil bij de buren en ik had Amber ook al een tijdje niet meer gezien. Jammer, want ik mieste haar en kon een van de oude gesprekjes met haar wel gebruiken..
binnen tien minuten waren we bij de winkel en ik had moeite nodig om Niall bij me te houden. Op een of andere manier was de supermarkt als een soort speelgoedwinkel. Ongelooflijk, maar aan de andere kant ook wel weer leuk om iemand met zo'n jeugdig karakter te hebben. Het hield jezelf ook een beetje jeugdig, om eerlijk te zijn. Ik pakte een mandje en wandelde achter Niall aan, die de snoepafdeling alweer gevonden had. Alsof hij er een gave voor heeft ofzo.
'Louis Tomlinson.' hoorde ik een bekende stem achter me en ik draaide me om. Hannah stond op een klein afstandje en glimlachte naar me met haar vertrouwde glimlach. 'Hoe gaat het met je?'
'Goed en met jouw?' we voelde beide aan hoe ongemakkelijk dit was, terwijl ik op de achtergrond hoorde dat Niall in een dikke discussie met zichzelf was, over welk snoep hij nou moest kiezen.
'Goed! En met .. One Direction?' probeerde ze vragend, terwijl ze wat onzeker een paar stapjes naar voren zette. Ze was erg veranderd in die paar jaar dat ik haar niet echt meer gezien had. Ze was volwassener, maar ook knapper geworden, alhoewel haar glimlach voor geen steek veranderd was.
'Prima, zoals je het misschien wel merkt.' antwoorde ik vriendelijk. Niall kwam naar me toegelopen met twee zakken snoep in zijn handen en duwde ze praktisch in mijn gezicht.
'WELKE MOET IK NOU KIEZEN?!'
Hannah glimlachte en beantwoorde zijn vraag, voordat ik mijn mond ook maar open kon trekken. 'Waarom zou je moeten kiezen als je ze ook beide kan nemen? Ik moet ervandoor, we bellen, oke?'


Schatjes, zullen we weer een dagje top 5 doen? x