|7|

'Waarom ben je altijd zo stil Mary? Vroeger was je altijd zo vrolijk.'
Ik legde mijn handen op mijn bovenbenen en staarde naar mijn opgetrokken knieën terwijl ik mijn schouders op.
Harry zuchtte zacht en ik voelde zijn blik op me branden.
'Je praat wel met de professoren, maar niet met ons.'
Ik snapte zijn punt, maar de vragen in de lessen gingen niet over mij, en de vragen van mijn vrienden wel, altijd eigenlijk.
Ik keek op en zag dat Harry zijn blik op het vuur had gericht.
'Jullie stellen vragen aan mij..'
Harry keek verrast op, een lichte glimlach sierde zijn gezicht.
'En dat wil ik niet.'
Zinnen, ik haatte het om lange zinnen uit te spreken, maar anders begrijpt niemand me met woorden.
Harry knikte lichtjes en gaapte breed.
'Dat begrijp ik.'

Lichtjes begon ik ook moe te worden, ik had geen idee hoe laat het zou zijn.
Ik had geen zin om op te staan en naar bed te lopen, dus bleef ik maar zitten.
Harry had zich weer gericht op het vuur, omdat ik niets meer zei.
Het rare is, is dat Will altijd tegen mij zei dat ik iedereen betover met mijn stem, omdat die zo zacht en zweverig klinkt. Niet zoals Luna, maar gewoon zacht en zweverig. Ik vind het onzin, maar het kan best zijn dat mijn stem mensen doen opschrikken omdat ze hem nooit horen.
Langzaam vielen mijn ogen dicht en legde ik mijn hoofd tegen de rugleuning, ik zou toch al wakker zijn voordat iedereen er is.
Ik sliep nooit zo lang, aangezien de nachtmerries me wakker hielden, maar dat maakte me niet uit, dan kon ik klaarwakker zijn voordat de lessen beginnen.
Ik hoorde de bank zachtjes kraken waaruit ik haalde dat Harry opstond en kort daaran viel ik in een diepe slaap.