Giovanni

Al snel kwam zijn huis in zicht. Het was niet zo statig als dat van de Masens, maar het had zeker zijn charmes. Ik steeg van Luna af en bond haar aan een tak vast. “Ik ben zo terug,” fluisterde ik.
Ik liep naar de voordeur en haalde diep adem. Ik werd nog altijd zenuwachtig als ik aan mijn eerste ontmoeting met Giovanni dacht. Ik klopte aan en al snel werd de deur opengedaan door een heel andere Giovanni dan ik tot nu toe gezien had. Zijn formele houding was volledig verdwenen. In plaats daarvan had hij een vrolijke, zorgeloze uitstraling. Ik voelde me nu veel beter bij hem.
“Ah, juffrouw Swan! Wat fijn dat u kon komen.” Ook zijn stem was veel aangenamer dan anders, lichter en vriendschappelijker.
“Hallo Giovanni, en noem me toch gewoon Bella.”
“Goed Bella, kom toch binnen.” Ik volgde hem de gang in.
“Hoe gaat het met je hand?” vroeg ik hem. Ik was het op het feest vergeten te vragen. Hij liet zijn hand zien, stevig ingepakt.
“Beter, dankzij dokter Cullen,” vertelde hij me lachend, terwijl hij een deur opendeed.
“Mijn persoonlijke atelier,” zei hij. Ik liep de kamer in en werd omringd door een hele collectie kunstwerken. Ik herkende vele locaties, zoals het huis van de Masens, de aangrenzende tuin, het park en zelfs het weiland waar Edward en ik zo vaak zaten. Er waren ook plekken die ik niet herkende, zoals een mooie plek met een waterval, een regenboog en bloemen die volgens mij niet echt bestonden. Het leek allemaal zo echt. Ik zag ook een portret van Aphrodite en Athene waar Evelien en ik voor geposeerd hadden. We voerden zogezegd een discussie over wat het belangrijkste was: liefde of kennis. Giovanni had er een kort tekstje bij geschilderd met mooie, zwierige letters: ‘Liefde of wijsheid, dat is hier de vraag.’
“Hamlet?” vroeg ik, terwijl ik op het schilderij wees. Ik keek om en Giovanni leek op te schrikken uit zijn gedachten.
“Een beetje,” gaf hij schouderophalend toe. “Ik heb je hier niet laten komen om mijn collectie te bewonderen. Ik heb iets voor je. Ik ga het even halen.”
En weg was hij. Ik keek verder naar de schilderijen. Ik zag het schilderij dat hij in het weiland begonnen was en weer werd ik overvallen door het gevoel dat er iets niet aan klopte. Ik keek heel geconcentreerd naar het schilderij en merkte toen dat de rozenstruiken, krokussen en madelieven die er normaal stonden, vervangen waren door andere bloemen. In de rozenstruiken die in de buurt van de spelende jongens stonden, zaten geen rozen meer. Als ik heel goed keek, zag ik dat het witte lelies waren (die stonden voor geluk). Bij Eveliens evenbeeld groeiden irissen (wijsheid, vertrouwen, hoop). Toen ik bij de bloemen die bij mijn evenbeeld groeiden beter wilde kijken, viel mijn oog op een schilderij dat ik herkende. Dat hing ook in het huis van de Masens. Dan waren dit vast allemaal kopieën. Dat verklaarde ook waarom het er zo veel waren. Het was een portret van mij en Edward en ook hier was er iets anders aan de bloemen. Edward had hier een gele roos opgespeld. Die stond voor vriendschap, maar ook voor haat. Waarom had Edward hier een gele roos opgespeld? Het ging vast over de vriendschap tussen Giovanni en Edward. Hij had de kopieën zeker lichtjes aangepast zodat er altijd maar één origineel was.
“Hier ben ik weer.” Ik schrok me dood. Ik draaide me om en hield mijn hand op mijn hart.
“Oeps, liet ik je schrikken?” vroeg Giovanni, terwijl hij een portret op een ezel zette. Er hing een doek voor. “Een beetje,” gaf ik toe.
“Hier is mijn verassing. Klaar om je huwelijkscadeau te bewonderen?”
Ik trok grote ogen en keek vol spanning naar het portret. Giovanni trok het witte doek weg en ik snakte naar adem. Het was alsof ik in een spiegel keek, zo goed leek ze. Nee, het was alsof ze uit het portret kon stappen. Ik stapte aarzelend op de beeldschone kopie van mezelf af. Haar huid leek zo zacht. Ik wilde haar aanraken, maar trok mijn hand twee millimeter voor het doek terug, toen ik me realiseerde dat het maar een schilderij was en ik dus alleen maar het doek zou voelen.
“Ik weet het, griezelig echt, hè? Na twee dagen gooide ik er al een doek over omdat ik er anders gek van werd. Ik ben veel te goed,” voegde hij er nog lachend aan toe.
“Het is net alsof ze er zo uit kan stappen,” mijmerde ik.
“Ja, dat weet ik… maar als je haar aan wilt raken, hoef je alleen je hand op te tillen.” Terwijl hij dit zei nam hij mijn pols en bracht mijn hand naar mijn gezicht. Hij liet mijn vingers zachtjes over mijn huid strijken. We stonden even zo, beiden in een vreemde trans gebracht door het levensechte portret.
Plots liet Giovanni mijn hand los en deed een pas naar achteren. Nu pas besefte ik me dat hij veel dichterbij had gestaan dan ik normaal toegelaten zou hebben.
“Het spijt me. Ik had niet door dat ik u op zo’n oneervolle manier benaderde,” zei hij verontschuldigend. Ik glimlachte naar hem om hem beter op zijn gemak te stellen.
“Het geeft niet,” zei ik. Plots merkte ik dat het donker begon te worden.
“Kan ik u iets te drinken aanbieden?” vroeg Giovanni weer luchtig. Eigenlijk moest ik naar huis, maar ik had ook ontzettende dorst. Ik besloot nog snel wat water te drinken en dan te gaan.
“Een glas water zou fijn zijn.” Giovanni wierp een blik op het raam.
“Ik zal ook een kaars halen. Het licht laat het hier altijd afweten.” En met die woorden verliet hij de kamer. Ik keek nog eens om me heen. Plots viel mijn blik op de bloem die in mijn haar zat op het portret van mij en Edward. Bij ons portret thuis was het een hibiscus voor zeldzame schoonheid.
Hier was het een bloem die ik meteen herkende, omdat hij ook in het boeket zat op mijn kamer: een gardenia. Mijn adem stokte ik keek naar het portret van het park en zag dat om me heen Clematissen groeiden. Ik schudde ongelovig mijn hoofd. Nee, dit moest een vergissing zijn. Ik liep naar mijn portret en bekeek het alsof daar het antwoord te zien zou zijn. Ik merkte dat er achter het portret iets zat. Een bundel brieven. Mijn vingers trilden terwijl ik de eerste opende.

Lieve Bella,
Ik kan je niet zeggen wie ik ben. Dat zou niet zo slim zijn. Waarom merk je zo wel.
Een brief schrijven is moeilijker dan het lijkt. Zeker als hij zo’n speciale boodschap meedraagt. Ik hou van je, zie je. Vandaar de Gardenia. Ik hoorde dat je toekomstige schoonmoeder je een boek over bloemen met een betekenis heeft gegeven, dus je snapt vast wel wat ik bedoel. Ik droom vaak over je en dan omarm je me en zeg je dat je van me houdt. Ik zou niets liever willen dan die droom in vervulling te zien gaan, maar ik ben niet stom. Ik zie hoeveel je van Edward houdt en ik zou nooit tussen twee geliefden willen komen. Maar dat neemt mijn gevoelens niet weg. Ik moet het aan iemand kwijt en tegen wie kan ik het beter zeggen dan tegen jou? Ik hou van je Bella, zielsveel. En ik zou willen dat jij hetzelfde voelde. Misschien stuur ik je nog een brief, misschien niet. Maar bewaar alsjeblieft die bloem. Het zou heel veel voor me betekenen.
Liefs, jouw geheime liefde.

Lieve Bella,
Ik heb vannacht weer over je gedroomd. Je was beeldschoon, zoals altijd. Je liep vlak voor me op het strand en je kon me niet horen of zien. Dat hoefde ook niet. Ik vond het fijn te zien hoe je daar liep in het maanlicht. Ja, maanlicht. Het gaf je iets mysterieus. Je bent zo beeldschoon, zowel vanbinnen als vanbuiten. Ik zou willen dat ik je eerder had gekend. Dan had ik even kunnen hopen dat jij en ik bij elkaar hoorden. Ik hou van je.
Duizend kussen, altijd de jouwe.

Allerliefste,
Ik word letterlijk gek. Ik kan maar niet beslissen. Vannacht lag ik uren wakker, me afvragend of ik je nu wel of niet zou vertellen wie ik ben. Ik wil het zo graag, maar ik weet dat ik je officiële afwijzing niet zou overleven. En ik wil niet dat je je daar schuldig over voelt. Een korte brief dit keer, ik wil wat slaap inhalen. Ik hou van je.
Veel liefs van je geheime aanbidder.

Mijn allerliefste Bella,
Je zult me wel een lafaard vinden omdat ik je slechts op afstand bewonder, maar wat moet ik dan?
Je bent de meest betoverende persoon die ooit door het menselijke oog is aanschouwd, maar je hart behoort toe aan een ander. Wat moet ik toch doen liefste?
Ik krijg je maar niet uit mijn hoofd. Ik zie je overal waar ik kijk. Ik zou van de daken willen schreeuwen hoeveel ik van je houd.
Lieve, lieve Bella, was je maar de mijne.
Met smachtende groeten van jouw geheime aanbidder.

Ik hapte naar adem. Dit kon gewoon niet. Giovanni kon niet… Nee!
"Bella?" Ik draaide me om en zag Giovanni staan met een kaars en een glas water. Hij keek van mijn gezicht – waar de schrik duidelijk op af te lezen was – naar de brieven in mijn hand, en zuchtte.
"Ik had gehoopt dat je dat niet te weten zou komen en ik je op zijn minst als vriendin kon houden," mompelde hij. "Dat kan toch nog steeds?" vroeg ik angstig. Hij keek nadrukkelijk naar mijn gezicht en schudde zijn hoofd. "Je bent bang voor me," stelde hij vast. "Hoe kan je dan nog van me houden? Op welke manier dan ook?" Hij zette het water en de kaars op een tafeltje en opende de lade. Hij haalde er een stapel papieren uit, die hij aan mij gaf. Ik nam ze aarzelend aan en bekeek ze toen. Het waren allemaal schetsen: van mijn gezicht, van mij en Giovanni verwikkeld in een hevige kus, en er zat er eentje bij waar ik op stond enkel gehuld in een zijden badjas.
"Vanaf de eerste keer dat ik je zag, Bella, wist ik dat ik bij je hoorde. Jij bent mijn muze, de reden dat ik kan blijven schilderen. Als ik geen inspiratie heb moet ik alleen maar aan je gezicht denken en dan heb ik honderden ideeën. Jij en ik horen bij elkaar... maar ik kan je liefde niet opeisen als je van een ander bent. En dus..." Hij stak zijn hand aarzelend naar mijn gezicht uit en wilde het strelen.
Ik deed een stap naar achteren en de brieven en schetsen glipten door mijn vingers.
"Giovanni, alsjeblieft. Ik hou van Edward, hij is alles wat ik wil, maar ik wil wel vrienden met je zijn. Ik schrok gewoon, dat is alles." Giovanni knikte en keek naar het portret van mij en Edward.
"Ik mag Edward graag. Hij is een goede vriend en waarschijnlijk een goede echtgenoot... maar soms kan ik hem..." Hij kneep zijn handen gefrustreerd tot vuisten en op zijn gezicht zag ik duidelijke tekenen van haat.
"Daarom gaf ik hem hier een gele roos. Soms is hij mijn vriend en soms, zoals nu, is hij mijn grootste vijand..." Ik maakte gebruik van het feit dat Giovanni in gedachten verzonken leek en schuifelde richting de deur. Plots keek hij op. Hij keek van mij naar de deur en terug.
"Ik word gek. Ik kijk steeds maar naar je portret en verlang ernaar om je aan te raken en te voelen wat ik zie." Hij kwam dichterbij en ik liep naar achteren tot ik tegen de muur stond. Hij stak zijn hand uit en streelde mijn wang.
"Ik verlang naar je, Bella. Ik moet gewoon bij je zijn... Bella." Hij fluisterde nu alleen nog en deed nog een stap dichterbij. "Giovanni, dit moeten we niet doen," zei ik, maar ik wist dat hij niet zou luisteren. "Jawel, dit moet wel. Wees alsjeblieft de mijne. Het is nog niet te laat."
"Ik hou van Edward," zei ik en mijn stem klonk vaster dan ik voor mogelijk hield. Plots werden zijn ogen fel. "Dat doe je niet. Je denkt dat je van hem houdt, maar wíj zijn voorbestemd! Hij was alleen een manier om je bij mij te brengen. Je bent mijn muze en je hoort bij mij te zijn!"
Hij keek als een waanzinnige en was niet voor rede vatbaar, te ver doorgeschoten in zijn ontkenning van de waarheid. Ik schudde mijn hoofd tot hij het tussen zijn handen nam en ik het geen millimeter meer kon bewegen.
"Houd op tegen jezelf te liegen. Je houdt van me! ... Bella..." De nieuwe, intense, bijna hese toon van zijn stem verraste me, en ik hield mijn adem in. Zijn handen streelden zacht langs mijn wangen heen en weer. "Kus me," fluisterde hij en voor ik er iets tegenin kon brengen drukte hij zijn lippen tegen de mijne. Dit was anders dan met Frederik. Giovanni was oprecht in zijn gevoelens, maar dat nam niet weg dat ik dit niet wilde en dat ik morgen zou trouwen. Ik duwde hem van me weg, maar hij gaf niet mee.
"Je begrijpt het niet," fluisterde hij tegen mijn lippen. "Giovanni..." Ik wilde zeggen dat dit niet goed was. Dat ik niet voelde wat hij voelde, maar hij gaf me geen kans het uit te leggen.
Zijn greep om mijn gezicht werd strakker en hij drukte zich wanhopiger tegen me aan. Ik deed zo hard mogelijk mijn best om hem weg te duwen, maar hij was sterker. Ik zag geen uitweg en moest plots aan Edward denken. Edward zou vroeg of laat ongerust worden en naar me zoeken. Wat zou hij aantreffen als hij hier was? Ik had geen flauw idee. Ik wilde niet dat hij kwam, het zou hem zoveel pijn doen... Een traan rolde over mijn wang. Plots bevroren Giovanni's lippen en hij trok zich geschrokken terug. Hij keek naar mijn vochtige ogen en zijn blik werd vervuld van afschuw.
"Wat heb ik gedaan?" mompelde hij tegen zichzelf en hij stapte langzaam achteruit.
"Ik, ik moet naar huis," stamelde ik en ik liep verdwaasd naar de deur.
"Nee! Blijf!" Giovanni greep me bij mijn bovenarm en trok me ruw terug. Ik keek hem aan en zag hoe zijn ogen weer vlamden, dit keer vol berouw. "Het spijt me, je moet me geloven. Ik... ik weet niet wat me bezielde, ik..." Ik keek hem geruststellend aan. "Ik geloof je, maar ik moet echt naar huis. Edward verwachtte me snel terug en hij zal wel ongerust zijn en…" Giovanni keek me nog steeds wanhopig aan. "Ik zweer dat het nooit meer gebeurt. Vertel het alsjeblieft niet aan Edward. Hij vermoordt me." Hij schudde me weer door elkaar. Ik probeerde te knikken, maar dat lukte niet door het geschud.
"Oké, maar wil je me alsjeblieft loslaten?" Giovanni schrok en liet me zo snel los dat ik naar achteren wankelde en het eerste vastpakte wat ik te pakken kreeg, de tafel waar het water en de kaars op stonden. De kaars vloog door de lucht en landde midden tussen de schetsen. Giovanni vloekte en ik voelde me heel licht in mijn hoofd worden. Ik wist eerst niet waarom, maar toen besefte ik dat het glas op mijn hoofd kapot gebarsten was en ik bloedde. Het laatste waar ik me bewust van was, was dat Giovanni probeerde me de kamer uit te sleuren. En toen werd alles zwart.