004

“Maar wie komen er nou eigenlijk allemaal?” vraag ik nieuwsgierig. “Uhm, jullie dan, ikzelf natuurlijk, Roos, Ben, Joost en last but not least, Dave.” “Oeeeeeh,” roepen Helen en Jennifer in koor. Ik heb al tijden een crush op Dave, al zo’n twee maanden. Jammer genoeg ben ik niet het meest spontane type, eerder heel verlegen, waardoor ik niet tegen hem durf te zeggen dat ik hem leuk vind. Ik vind het zelfs al te lastig om te vragen of hij eens iets leuks wil gaan doen. Daarnaast ben ik ervan overtuigd dat hij mij toch niet leuk vindt. ‘Wie wil er nou met zo’n dik iemand.’ “Ach jongens, hou daar-“ Precies door mijn zin heen gaat de bel. Ik haak mijn arm door de van Jennifer. “Het boeit me niet dat je tegelijkertijd Economie hebt, dit keer ga je mooi mee naar Biologie. Ik wil niet nog een les alleen zitten,” zeg ik haar. Jennifer pakt haar tas op en loopt gewillig mee. Vervolgens draai ik me nog snel even om zodat ik naar Helen kan roepen: “Sorry Helen! Volgende keer beter!” Lachend steekt ze haar duim op.
“Samantha!” Verbaasd kijk ik op. De leraar staat met een boos gezicht voor de klas en kijkt mij aan. Natuurlijk zijn ook alle andere gezichten in de klas op mij gericht. Meteen voel ik dat mijn hoofd rood wordt, terwijl ik nog meer onder uit zak in mijn stoel. Ik hou er totaal niet van als alle ogen op mij gericht zijn. “Zou je mij kunnen vertellen wat de laatste zin is die ik gezegd heb?” vraagt meneer Bogaerts. Snel werp ik een vragende blik op zij, naar Roos. Aan haar gezicht te zien heeft zij ook geen idee. “Ik weet het niet meneer.” “Als ik nog een keer merk dat je niet op let, wordt het strafwerk!” zegt Bogaerts boos. “Ja meneer.” Als hij zich weer omdraait slaak ik een zucht. Daar had ik nog mazzel mee. Hoewel ik mijn best tijdens de rest van de les mijn aandacht erbij te houden, wil het niet echt lukken. Continue dwalen mijn ogen af naar de klok, naar de suffe posters in de klas, naar het heerlijke weer buiten en naar de vogeltjes die af en toe in een boom landen vlak bij het raam. Stuk voor stuk tjirpen ze een vrolijk lied voor ze weer weg vliegen. Was ik maar zo vrij. Vrij om te staan en te gaan waar ik wil. De hele dag kunnen zingen zonder dat er iemand over klaagt. Wat moet dat toch heerlijk zijn.