Love you, you, you

Na een weekje kan Bill het ziekenhuis verlaten en help ik hem met aankleden. Hij zou blij moeten zijn, maar ik zie al enkele dagen op rij dat hij triest voor zich uit kijkt. Nadat ik hem een shirt aangetrokken heb, kijk ik hem streng aan. 'Schat, wees recht voor de raap.' Hij kijkt op en slaat meteen zijn ogen neer. Bezorgd kniel ik en kom nu op ooghoogte. 'Liefje, is er iets?' Hij gaat op zijn lip bijten en zucht trillig. 'Blake..' begint hij. 'Vind je me nog steeds aantrekkelijk?'


Met een mond vol tanden staar ik Bill aan. Wat zegt hij nou weer? Ik grijns en neem zijn zachte hand. 'Onweerstaanbaar.' Hij knikt zielig en krijgt een rodd kleurtje. 'Ik bedoel ook...op seksueel vlak.' Ik moet nu echt wel lachen en ga naast hem zitten. 'Blake, het is niet grappig.' mokt hij nerveus. 'Billie, waarom stel je die vragen?' hakkel ik. 'Ik heb een goor litteken op mijn rug, en voel me half gehandicapt, ik weet niet of jij daarmee kan leven.' Verontwaardigd staar ik hem aan. 'Dit kun je niet serieus menen, lieverd!' en sta terug op. 'Toch wel, ik voel me lelijk en onnodig, ik kan me niet eens zelf aankleden, misschien moet ik een spuitje vragen.' Meteen geef ik hem een tik.

'Doe niet zo flauw! Binnekort kun je jezelf aankleden en mag je terug lopen, en je bent allesbehalve lelijk schat!' Hij kijkt me twijfelend aan. 'Weet je dat ik zelfs nu zin in je zou hebben?' fluister ik. Hij begint te lachen en trekt met terug naast hem op het bed. 'Maar, nu moet je wel naar dat litteken kijken..' Ik schud mijn hoofd. 'Bill, kijk naar mij, jij houdt nog altijd van mijn lichaam na 2 zwangerschappen en ik ben volledig uitgerokken.' Hij trekt een vies gezichtje en kust mijn slaap. 'Noem jezelf toch niet uitgerokken, dat klinkt...raar.' Ik begin te lachen en kus hem zacht. 'Niet meer twijfelen liefje, al ben je een arm kwijt ofzo, daarom stop ik niet met houden van je, ik blijf voor altijd van je houden, hoe je ook wordt.'

Voorzichtig legt hij een arm om me heen. 'Dat geldt hetzelfde voor jou, sorry dat ik je niet geloofde.' Even later komt Bill het ziekenhuis uit in een rolstoel en kunnen we met de ambulance naar het hotel. De tokioHotel concerten zijn nu wel afgelast voor de komende maanden, waar iedereen toch wel van baalt. Van David hebben we wel een huisje gekregen in LA, om te blijven, want Bill kan nu onmogelijk terug op een vliegtuig, of in een lange busrit zitten. Hierbij zal ons huwelijk ook uitgesteld worden, maar dat maakt me niet uit. Zolang hij maar snel beter wordt en terug kan doen waar hij goed in is.

De tweeling is super blij om Bill terug te zien, en staren gefascineerd naar Bill's rolstoel. Hij kan een geeuw niet onderdrukken en ik stop hem in bed. Ik haal de ringen van zijn smalle vingers en wrijf door zijn zwarte haar. 'Weet je waar ik plots aan moet denken?' grinnikt hij.
Ik schud mijn hoofd. 'Aan jaren geleden, toen mam ons beiden alleen dropte in dat pretpark.' Ik begin te lachen en we halen alles van die dag terug op. 'Ik ben er haast zeker van dat, dat in de tijd gepland was, wedden?' Hij knikt en kust mijn hand die hij nog steeds vast had.

'Ik ben blij dat dat er gekomen was, want ik besef echt dat ik heel veel van je houdt, voor mij kan er onmogelijk een ander gevonden worden, je bent mijn alles, werkelijk alles.' Verteder kijk ik hem aan en geef hem een kusje. 'Jij bent ook alles voor mij Bill, niemand zou me gelukkiger kunnen maken.' Hij staart me lief aan en zucht dan. 'Soms denk ik terug aan de tijd dat we uit elkaar gingen, ik had echt een raar gevoel over alles. Het was net of je nooit meer zou terugkeren. En Max was een nieuw deeltje van mij leven, dat ik kwijt zou spelen, zou hij nog terugdenken aan de tijd dat ik hem..' Hij stopt en ik streel zijn gezicht. 'Nee schat, volgens mij wist hij dat het door de drank kwam, ik geloof dat hij dat nooit meer opnieuw zal ophalen, het was voor hem echt wel zeer pijnlijk, hij houdt echt veel van je!'
Hij knikt en ik ga even naast hem liggen, waar ik niet veel later in slaap val.