003. Fight.

Ik stak de sleutel in het slot van mijn groen-afgebladerde voordeur. " Wees voorzichtig, Jane." zei Rhys rustig. " Thom is opgepakt, ik ben veilig." ik snapte hem niet, voorzichtig doen? Ik kende deze jongen niet eens. Misschien was het wel een zelfzuchtige jongen die het alleen maar op meisjes had gemunt om ze het bed in te krijgen. Nou, zo'n meisje ben ik dus niet. Ik keek hem achterdochtig aan. Hij zag de blik in mijn ogen. " Ik zie je wel weer eens." zei hij en liep de veranda af. Ik zag kleine ademwolkjes verschijnen terwijl hij langzaam naar de overkant liep. Het leek net zo'n slow-motion film. Ik kon mezelf wel slaan, staar niet zo! Ik ging gauw naar binnen en rook de heerlijke geur van mijn moeders Italiaanse spaghetti. Mijn moeder was Italiaans van afkomst en mijn vader was gewoon Nederlands. Ik trok mijn laarzen uit en legde mijn jas en sjaal op de kachel. " I'm home!" riep ik. Ik liep naar binnen en zag mijn moeder sidderend en schokkend bij de gootsteen staan. " Mama?" " Waarom heb ik zo'n ongehoorzaam kind op de wereld gebracht? Zo'n verwend nest.." zei ze. Ik schrok van haar woorden. " Mama, het was echt niet zo bedoeld. De volgende keer blijf ik wel binnen." Ik pakte een bord uit de kast en schepte op. Op dat moment voelde ik een keiharde klap tegen mijn hoofd. Een scherpe steek schoot als een kogel door mijn hoofd. Ik was verbluft en zag een zwarte waas voor mijn ogen. Ik probeerde me vast te houden aan het aanrecht. Had ze me nou net echt geslagen? Mijn bloedeigen moeder? Ik draaide me rustig om, mijn handen klemmend om het aanrecht. Ik zag door de waas, mijn moeder staan met een ijzeren lepel in haar hand. Ik voelde aan mijn hoofd, mijn hand voelde warm, nat en plakkerig. Bloed. " Je bent zo ondankbaar, meissie." fluisterde ze. Ik zag de spijt in haar ogen, maar het kon me niks meer schelen. " Mijn eigen moeder, die haar kind slaat?!" schreeuwde ik. Ik mocht mijn moeder al niet toen ik klein was, ze was nooit een echte moeder geweest. Ze had me nooit verhaaltjes voorgelezen, ze had nooit samen met mij met poppen gespeeld. Nee. Ze was er nooit bij belangrijke gebeurtenissen zoals mijn zwemdiploma. Ze was er zelfs nauwelijks bij al mijn 16 verjaardagen. Ik verafschuwde haar, ik wilde niet zo worden als haar. Ik kon haar wel terug slaan, maar dan zou ik me verlagen naar haar niveau. " Ik haat je." zei ik. Ik liep weg naar de deur die naar de trap leidde. Maar ik hoorde voetstappen achter me, maar voordat ik me omdraaide was het te laat. Ik voelde een snerpende pijn in mijn schouder. Ik wilde opstaan maar ik zag een blauwe waas. De blauwe kleur klopte voor mijn ogen, als een hartslag. Ik zag geen hand meer voor ogen. Ik moest gaan liggen, er kwam steeds meer bonkende hoofdpijn tussen mijn slapen. Ik voelde het laminaat van de grond onder me. Het was aangenaam koud. Ik hoorde een hijgende ademhaling van mijn moeder. Maar ik kon niks zien, werd ik blind? Langzaam nam de hoofdpijn af, en de blauwe energie voor mijn ogen verdween als sneeuw voor de zon. Ik zag mijn moeder hijgend tegen de muur liggen, de muur was gebarsten en er sijpelde bloed uit haar mond en oren. Haar zwarte half-lange haar lag nat om haar gezicht. Er verscheen een blauw teken op haar voorhoofd. Het had de vorm van een driehoek, met een rondje en een streep erin. Ik huiverde van top tot teen. De open ogen van mijn moeder staarde me glazig aan terwijl haar ademhaling maar bleef doorgaan. Ik rende naar boven, sleurde de koffer uit de kast. En begon haastig mijn koffer te pakken. Truinen, shirts, onderbroeken.. Ik mocht niks vergeten. Ik moest weg hier, voordat mijn vader thuis kwam. Ik wilde mijn vader niet zomaar alleen laten, maar hij zou me levenslang huisarrest geven. Ik moest weg. Weg van hier