050~

Toen Simone binnenkwam, had ik -zoals een flink meisje- mijn -absoluut niet sexy- pyjama aan. Ze keek even wantrouwig naar TOm en mij, maar leek tevreden toen ze merkte dat Bill tussen ons in zat. Tom zat met zijn knieën opgetrokken, iets noodzakelijks voor het moment.

De luchthaven en de vlucht verliepen vrij saai, Simone zorgde er wel voor dat ik aan het raampje zat en zij naast mij, Tom zat aan haar andere kant. Soms -wanneer Simone minder waakzaam was- knipoogde hij, of wiebelde hij met zijn wenkbrauwen waardoor hij me liet lachen. 's avonds bij hen thuis was ik van plan om meteen naar mijn kamer te gaan, maar op het moment dat ik mijn kamer wou binnengaan, werd ik een andere kamer binnengetrokken. Ik schrok. 'Ik heb nog iets tegoed.' mompelde Toms lachende stem in mijn oor. Ik giechelde weer en keek hem vragend aan. 'Wat dan?' vroeg ik naief. hij grijnsde, en draaide zich met zijn rug naar de deur. Ik zette traag stapjes achteruit, tot ik niet meer kon en met mijn rug op het bed viel. Tom grijnsde en kwam over me buigen. zijn gezicht kwam dichter en dichter, en dichter en 'Laura! kom eens even!' ik zuchtte. Tom bleef gewoon hangen. Ik moest onder hem door kruipen om weg te raken. Ik merkte dat Tom zich op het bed liet vallen. Simone wou gewoon even vragen of ik morgenochtens eieren wou maken. Ik kwam terug in Toms kamer, hij lag heel ontspannen op bed, ik ging naast hem zitten, met mijn beide voetjes op de grond. Letterlijk. 'Nog iemand die Laura even wou lenen?' vroeg hij gefrustreerd. Ik vond hem grappig, en vooral schattig als hij zo boos was. Ik snapte hem wel, hoeveel keer hadden we nu op het punt gestaan om te kussen? Hoeveel keer was er iemand tussen gekomen? Ik grinnikte. Zonder er nog veel doekjes rond te winden, boog ik me naar TOm en kuste hem vol op de mond. hij leek geschrokken, maar al snel merkte ik zijn hand in mijn haar op. Ik opende mijn mond en voelde zijn tong naar binnen komen. Eigenlijk, het voelde gewoon perfect aan. Ik kreeg meer en meer het gevoel dat wij twee voor elkaar gemaakt waren. Het voelde natuurlijk, voorbestemd. ik had moeten weten dat het anders zou gaan.