003

“O ja! Ja ik kom!” “Mooi zo, dan kan iedereen.”
Terwijl Helen en Jennifer hun broodtrommels tevoorschijn halen en gulzig beginnen te eten hou ik van binnen een ellenlange discussie. ‘Tuurlijk, vreet maar door. Zo blijf je altijd een vet varken’ zegt de stem in mijn hoofd. Mijn maag maakt een knorrend geluid. Eigenlijk heb ik wel honger, maar die stem heeft wel gelijk… Snel werp ik een blik omlaag. Een smerige vieze vetrol steekt er uit mijn buik. ‘Zie je wel.' Stiekem weet ik dat ik zo niet moet denken, maar het is alsof die stem een ander persoon is geworden. Een persoon in mijn hoofd. Een persoon die alle controle heeft. Zonder nog verdere aarzeling pak ik mijn flesje uit mijn tas en neem ik een grote slok. Dan houd die buik vanzelf wel op. 'Zie je, veel beter. Wie hoeft er nou van die smerige calorieën?' De stem, ze heeft gelijk, ik kan best wat minder vet gebruiken.
"Weet je welke leuk is? Marley & Me! Maar ik beloof je, je moet wel huilen op het eind!" Zonder enige moeite voeg ik me weer bij het gesprek, alsof ik de hele discussie met mezelf niet heb gehouden. "Nou nee bedankt, ik heb de laatste tijd wel genoeg gejankt." Voor een paar seconden verschijnt er een verdrietige blik in Jennifer's ogen. Het is nog geen week uit met haar vriendje. Het kwam dus neer op de halve week jank-films kijken, honderden tissues verbruiken en veel chocola en Ben & Jerry eten. "Oké oké. Harry Potter?" Er verschijnt een brede glimlach op mijn gezicht. "Neeeee!" Roepen Helen en Jennifer in koor. Daarop volgt Jennifer; "Hoe vaak hebben wie die films al gezien?" "Zo'n duizend keer!" Beantwoord Helen. “Nou, bedenken jullie dan eens een film.” “Uhm… Wat dachten jullie van Yes Man.” “Nog nooit van gehoord,” antwoordt Jennifer. “Hij komt me vaag bekend voor, maar ik denk niet dat ik hem ooit heb gezien.” “Oké, dan wordt het die!” zegt Helen knipogend, “Geloof me, hij is echt leuk!”