043~

Het einde van de reis naderde, nog 1 nachtje, morgenavond zouden we alweer in het vliegtuig zitten, op weg naar DUitsland, zou ik mijn koffer daar thuis droppen, en mee gaan voor nog eens 1 of 2 nachtjes en dan... we zouden allemaal wel zien. Ik merkte hoe het langzaam donkerder werd, en zag nog net het laatste van wat een prachtige zonsondergang zou moeten geweest zijn. Tom kwam even achter me staan, heel erg dicht. Net dat beetje te dicht om echt vriendschappelijk over te komen, alsof er niets was. Zijn boodschap was al die tijd dezelfde gebleven, maar nu, de hele maand maakte hij het gewoon extra duidelijk. 'Mooi hé?' fluisterde hij. Ik voelde zijn warme adem naast mijn oor. 'Hmm.' mompelde ik zachtjes. Tom bewoog zijn handen, legde ze heel even op mijn heupen, maar toen gebeurde wat anders. Simone liep de kamer binnen, en had ons waarschijnlijk zien staan. 'Tom, je koffer gaan pakken.' zei ze streng. Ik begon zowaar te geloven dat mijn moeder haar gevraagd had om de jongens bij mij uit de buurt te houden. Tom zuchtte, liet mij los, blies even in mijn oor en liep dan weg. Ik bleef naar buiten kijken. Misschien ... Ik was verzonken in gedachten toen ik plots iemand achter me hoorde kuchen. Ik dacht meteen aan Tom, maar toen ik me omdraaide bleek het Bill te zijn. Ik glimlachte, maar het verbaasde me, want voor het eerst in mijn leven, wou ik dat niet Bill maar Tom voor mijn neus stond. Dit was de eerste keer dat ik bijna teleurgesteld was om Bill te zien, en eerlijk, het betekende in mijn ogen niet veel goeds. Hij keek me aan, doordringend, en ik had het gevoel dat hij het kon zien aan mijn ogen. Toch glimlachte hij, en plofte neer in de zetel. Ik ging op de leuning zitten. 'Vond je het leuker met ons dan dat je het zou gevonden hebben als je met je ouders meeging?' vroeg hij zacht. Ik haalde mijn schouders op. 'Waarschijnlijk wel, want eerlijk, wat ben ik met familiebezoekjes met mensen die ik amper ken?' vroeg ik me luidop af. Bill haalde ook zijn schouders op en zuchtte. Weer keek hij me aan op die rare manier, hij keek nu al meer dan een maand naar mij. 'Bill, vertrouw je me?' vroeg ik zacht. Hij keek verbaast maar knikte. 'Kan je me dan alsjeblieft vertellen wat er met je aan de hand is? Je ... je doet raar de laatste tijd.' mompelde ik. Ik wou in zijn ogen kijken, maar ik kon het niet, in plaats daarvan keek ik naar de grond.

aaaaaaah, ik had het begin van een nieuw TH verhaal op papier staan... al van begin in de vakantie! en ik kan mijn papieren niet meer vinden!!! ik heb echt geen zin om alles opnieuw te moeten gaan verzinnen, of mijn kamer op te ruimen. *zucht* Denk dat ik toch maar voor dat tweede moet gaan.