XXI

Alice Potter

Rose kijkt me vrolijk aan. ‘Ik moet je echt iets vertellen.’
Opgelucht dat ik een reden heb om de tafel te verlaten, sta ik op en loop achter Rose aan de Grote Zaal uit. ‘Wat is er?’ vraag ik nieuwsgierig.
‘Nou, eigenlijk vond ik alleen maar dat je er nogal ongemakkelijk bij zat.’ Ze grinnikt. ‘En aangezien ik me dood verveelde, dacht ik dat ik maar eens moest komen helpen.’
‘Ah.’ Ik grijns. ‘Nou dat had je dan goed gezien. Maar waar is Lucy eigenlijk?’
Haar gezicht betrekt. ‘Ze had nogal hoofdpijn,’ zucht ze. ‘Maar volgens mij is er eigenlijk iets anders. Iets wat ze me niet wil vertellen en gister begon ik daar weer over.’ Ze gaat op de trap zitten en als ik naast haar kom zitten kijkt ze me aan. ‘Ik weet echt niet wat ik nou moet doen. Ik wil haar helpen, maar blijkbaar wil ze het niet vertellen. Of misschien durft ze het wel niet.’
‘Nou, ik kan niet uit ervaring spreken, maar misschien moet je gewoon zeggen dat ze altijd naar je toe kan komen als er iets is.’
Ze knikt en glimlacht even naar me. Er valt een ongemakkelijke stilte en aangezien Rose nog steeds een beetje verdrietig voor zich uit staart, voel ik me verplicht om iets te zeggen. Maar wat? Ik ben al slecht in normale gesprekken voeren, laat staan beginnen…
‘Dus…’ Ze kijkt me aan en ik voel dat ik rood word, snel kijk ik weg. Waarom word ik altijd rood, zonder reden? ‘Hoe ging het eigenlijk met Jeremy?’
Ze begint meteen te grijnzen en kijkt me enthousiast aan. ‘Hij liep richting de leerlingenkamer en ik ging dus naast hem lopen en het was eigenlijk echt een faalmoment, want ik viel bijna van de trap en toen ving hij me dus op en toen was het wel een beetje ongemakkelijk-’ Ze haalt even diep adem voordat ze weer verder vertelt. ‘-toen we daar zo stonden, maar toen zei hij ineens dat hij al heel lang van plan was om me een keer mee uit te vragen, maar dat hij het niet durfde. En toen..’ Ze zucht even glimlachend. ‘Toen hebben we afgesproken om volgende week samen naar Zweinsveld te gaan. Eigenlijk duurt dat nog heel lang, maar dat was de eerste keer dat we echt een date-achtig iets konden hebben.’
Grijnzend luister ik naar haar geratel en grinnik als ze stil valt en dromerig voor zich uit staart.
‘Wat?’ vraagt ze, zogenaamd verontwaardigt. ‘Ben jij niet verliefd?’