|| Twenty Nine

In een rap tempo liep ik door het bos heen. Ik veegde woest de tranen uit mijn ogen, het maakte me niet uit dat ik daarbij mijn make-up over mijn hele gezicht veegde.
Mijn shock had plaats gemaakt voor een ziedende woede. Hoe kon Jace me dit aandoen? Ik was net bezig hem te vergeten, hem achter me te laten, zijn hoofdstuk af te sluiten. En dan dook hij weer op om even te zeggen dat hij me terug wilde. Had hij serieus verwacht dat ik hem ook terug wilde?
Lichtelijk buiten adem kwam ik aan op het verlaten strandje. Het was er donker, het enige licht kwam van de maan die soms tussen de wolken doorscheen. De zeewind speelde met mijn haren. Ik sloot mijn ogen en snoof de zoute lucht op.
Ik schopte mijn hakken uit en liep in de richting van de rotsen. Ik wilde naar boven. Op de kliffen staan en uitkijken over de zee. Misschien zou ik eraf springen, gewoon om te kijken wat er zou gebeuren.
Ik begon aan mijn klim naar boven, die nog flink tegenviel. De rotsen waren stijl en scherp en ik bleef een paar keer haken met mijn jurkje.
Toen ik eenmaal boven was was ik uitgeput, zaten mijn armen en benen onder de schrammen en was mijn jurk gescheurd. Maar het uitzicht was fantastisch.
Ik kon kilometers over zee kijken en beneden me sloegen de golven op het strand. Ik ging zitten, trok mijn benen op en sloeg mijn armen om mijn benen heen. Met mijn hoofd rustte ik op mijn knieen en ik sloot mijn ogen.

“Sophie?!”
Met een ruk schoot ik overeind.
Ik was in slaap gevallen op de rots. De rots die niet eens een paar meter breed was. Het was een wonder dat ik niet te pletter was gevallen op de lagere rotsen.
“Sophie?!”
Ik keek over de rand naar het strand. In de opkomende zon kon ik net aan zien wie er stond. Het was Aiden.
“Aiden!” riep ik.
Aiden keek omhoog.
“Wat doe je daar?!” riep hij.
Ik was ondertussen al aan mijn klim naar beneden begonnen.
“Sophie! Pas op!” riep Aiden bezorgd.
Ik negeerde hem en sprong de laatste drie meter naar beneden. Aiden kwam meteen op me af gerend. Hij sloeg zijn armen om me heen en duwde zijn gezicht in mijn haar.
“Ik heb je de hele nacht lopen zoeken” mompelde hij.
Toen hield hij me een stukje van zich af.
“Je ziet er vreselijk uit.”
“Bedankt” zei ik glimlachend.
Aiden glimlachte niet, hij keek me serieus aan. “Ik was ongerust” zei hij.
Ik boog mijn hoofd. “Het spijt me” fluisterde ik schor.
Aiden hief mijn hoofd omhoog en keek me aan. “Het geeft niet” zei hij. “Ik ben blij dat je ongedeerd bent.”
“W-waar is….Jace” zei ik.
Aiden’s blik verstrakte. “Jules heeft hem van de camping gegooid. Hij zit nu op de camping een paar kilometer verderop.
Ik knikte en pakte Aiden’s hand.
“We moesten maar eens teruggaan” zei ik.
We liepen een tijdje zwijgend naast elkaar. Ik hield Aiden’s hand de hele tijd stevig vast.
“Wat ga je vandaag doen?” vroeg ik.
“Mijn ouders willen naar een wijnboerderij. En ik moet mee” zei Aiden nors.
Ik grinnikte en Aiden rolde met zijn ogen.
Op dat moment vulde een sterke zwavellucht mijn neus zagen we dikke rook boven de bomen uitkomen.
“Wat is dat?” riep ik geschrokken.
Ik weet het niet!” zei Aiden.
Ik zette het op een rennen en Aiden volgde me. Op de camping zagen we mensen verschrikt kijken en opgewonden met elkaar praten. Ik duwde ze opzij en rende naar het huis van mijn tante.
“Sophie!” riep Jules en hij kwam op me afgerend. Hij sloeg zijn armen om me heen en drukte me tegen zich aan. “Waar was je nou de hele tijd?” vroeg hij. Ik antwoordde niet en staarde naar het huis achter hem.
“Jules, wat is er gebeurd?”